Wat je zou doen

In de jaren dat ik bezeten zocht

domineerde Marco Borsato de hitparades

Als er nooit meer een morgen zou zijn

zong hij in achtennegentig

“Ja, zeg het ze Marco, zég het ze!”

beet ik gefrustreerd toe

Omgeven van een zee aan wonderlijke energie

maar als in een glazen cel voelde het

afgesloten alleen, gevangen

een grenzeloos potentieel alom

maar niet weten hoe ervan te drinken

niet in staat in te pluggen

in ‘de rest van mij’

Marco leek ook spoorzoekend

een universeel innerlijke wereld verwoordend

Zou de toekomst niet langer je denken beheersen

En leefde je voor het moment

Met een luisterend oor voor het kind in jezelf

Zou je eindelijk weer zijn wie je bent

En wij, die de hits donkergrijs draaiden

de harten eruit jankten

hielden het daarbij

donkergrijs draaien

harten janken

En ondertussen verzandden

we gestaag verder in plan

studie, werk, vereniging, vakantie

alsof we nooit écht geloofden

alsof morgen en vandaag

nooit samen konden komen

De achteloze eenvoud waarmee

we die hartekreet lieten verstommen
het paradijs lieten varen

ontgoochelde diep

waarom in godsnaam

zo’n onverantwoord offer?

De albums en liedteksten

ze belandden in de kast

naast de agenda’s en alarmklok

zeventien jaar

we brandden of leven op

Het deed pijn Marco

toch bedankt

voor de reminder

nooit heb ik

kunnen vergeten

We verbannen de dromen naar morgen en later

Maar doet het je stiekem geen pijn?

Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou

Als er nooit meer een morgen zou zijn

Heb je enig idee wat het met je zou doen

Als je nog maar één dag zou bestaan?