Over ongevoeligheid gesproken

M’n beeld van mensen is het afgelopen decennium geweldig veel leuker geworden. Maar bij het stuiten op een bericht als dit word ik toch overmand door een "nee-toch,-dat-kun-je-niet-menen": 'Krabben zijn niet ongevoelig voor pijn.' Mag ik vragen om drie minuten van uw tijd om het even door te nemen?

Of andere wezens soms óók voelen? Of ze sensaties kunnen ervaren? Ik begrijp goed dat je als pseudo-boeddhist royaal ongeschikt wordt bevonden om zo’n vraag als triviaal te bestempelen. Maar jongens toch. Ik herhaal: we-zens. Als in: zijn. Misschien is het de knullige manier waarop het stukje geschreven is: “Sommigen probeerden zelfs uit de tank te klimmen”. Nou nou nou, die brokjes materie maken ‘t wel héél bont zeg!

Wetenschappers zonder zelfonderzoek zijn arme mensen. Gebruik van verstand, of rede, is van groot belang bij het streven naar, en verkrijgen van, welzijn. Maar zelfs het gebruik van slechts een piepklein beetje van diezelfde rede brengt het inzicht dat rede een gevaar is voor alle vormen van gezondheid en welvaart, indien niet in balans met de andere aspecten van mens-zijn. Niet teveel inlaten dus met de robotcultuur van dergelijk reddeloos onderzoekersland. En ook een beetje luisteren naar die andere stem zo nu en dan. De rede heeft daar geen enkel probleem mee.