Ander mens, zelfde wens

Eind augustus 2006 verliet ik de polder. Een onwaarschijnlijke diversiteit aan indrukken en ontmoetingen volgde. In de gedaante van gast, gastheer, collega reiziger of mede-vreemde: vele honderden, zo niet duizenden mensen heb ik ontmoet in het afgelopen decennium.

Hoe vreemd of afstotelijk de gedragingen van al die personen me soms op het eerste gezicht ook voordeden, en hoe onwenselijk de uitkomsten van dat handelen me ook leken, ze waren zonder uitzondering geworteld in de wens om blij en gelukkig te zijn. In de wolkenkrabbers en shoppingcenters van Hong Kong, rond de krotten in de vergeten stegen van Calcutta, op de weidse hoogvlakten in Tibet, bij de dorpsmoskee in Turkije, of in de bergen en nationale parken van Taiwan: nooit kwam ik iemand tegen die z’n best deed om verdrietiger te worden of zichzelf schade te berokkenen. Niemand was erop uit minder succesvol te zijn of ziek te worden.

Languit op de bank, schapen hoedend, struinend over de markt, verwikkeld in een aandelentransactie, Pokémon-Go spelend, thee drinkend of discussiërend over politieke ontwikkelingen: elke persoon deed wat ‘ie deed, zei wat 'ie zei en dacht wat 'ie dacht, om zich goed te (blijven) voelen.

Met diezelfde motivatie stap ook ik elke morgen uit bed. Zolang ik eraan voorbij ga dat elk ander mens die ik die dag zal ontmoeten door exact dezelfde intentie gedreven wordt, is mijn eigen wens gelukkig te zijn vooral de oorzaak van egocentrisch gedrag en navenante frustraties. Maar als ik kan zien dat die ander in al wat hij of zij doet, streeft met precies hetzelfde oogmerk, bevind ik me plots in dezelfde boot. Zit ik aan dezelfde kant van de onderhandelingstafel. Zijn onze belangen nooit meer tegengesteld, en wordt de boot bestuur- en bestemming bereikbaar.