Zonder voorwaarden

Wie volledig vrij en onbezorgd wil zijn moet de waarheid leren kennen wordt wel gezegd. Niet een betwistbare interpretatie van de realiteit, maar een scrupuleuze onderzoeking van de eigen ervaring, met hamer en beitel, tot er geen spleetje ruimte meer over is voor onjuistheid en twijfel. Wat waar is leidt tot ease en vreugde, en wat vals is tot kommer en kwel. Zo helder en simpel moet je het ook wel een keer durven stellen. 

Naar de vruchten van zo’n onderneming wordt verwezen in een gedicht dat ik al eerder deelde, van Hafiz, de Persische meneer wiens versjes elke Iraanse familie ook vandaag de dag nog in huis heeft.

Wat waar is, is per definitie niet slechts voorbehouden aan geleerden, lang geleden gestorven dichters, of kluizenaars. Je hebt genoeg aan je eigen hoofd, hart, en wat er zich daar afspeelt. En een stevige honger naar onwankelbare peace en extase, maar die wens om zonder zorg en vogeltjevrij te zijn klinkt (mij althans) verre van stoffig of exclusief. Een gedicht als dit spoort me steeds weer aan om verder buiten de oevers van de bange, op zelf-instandhouding gerichte Peter te treden. Als Soefi Moslim zou Hafiz de taak begonnen zijn, maar die labels worden vroeg of laat schijnbaar losgelaten:

I

Have

Learned

So much from God

That I can no longer

Call

Myself

A Christian, a Hindu, a Muslim,

A Buddhist, a Jew.

The Truth has shared so much of Itself

With me

That I can no longer call myself

A man, a woman, an angel,

Or even pure

Soul.

Love has

Befriended Hafiz so completely

It has turned to ash

And freed

Me

Of every concept and image

My mind has ever known.