De vrije man

De dingen die we meemaken hebben iets weg van een illusie. Je wil wat vastpakken, maar dat staat nooit stil. Het glipt als zand door je vingers. Je hoopt dat zus en zo niet gebeurt en hopla, daar verschijnt het meteen. Controle is er nooit echt. Als er iets gebeurt dat je niet aanstaat, als je ergens tegenaan loopt dat irriteert of teleurstelt, is de neiging om dat uit de wereld te helpen, om het uit je ervaring te snijden. Maar die manier van verwijderen brengt nimmer voldoening, nooit het gewenste resultaat. Wachten tot het nare object vanzelf weggaat evenmin. Ervaren is als een spiegelbeeld. Als je een aantrekkelijker persoon wenst te zien, smeer je geen lippenstift op de spiegel; en als je een vieze toet ziet heeft het boenen van de spiegel geen nut. Je wast je eigen gezicht, je ontspant de verontwaardigde frons. De kunst is te (leren) zien hoe dat wat je ervaart z’n oorsprong heeft in jezelf, in je eigen acties. Als je die leert besturen raak je stukje bij beetje vrij va

“Een mens is een deel van een geheel dat we universum noemen, een deel begrensd in plaats en tijd. Hij ervaart zichzelf, z’n gedachten en gevoel, als iets dat gescheiden is van de rest, een soort optisch bedrog van z’n bewustzijn. Deze illusie is een soort gevangenis voor ons, en beperkt ons tot onze persoonlijke wensen en tot affectie voor slechts een paar mensen die ons na staan. Onze taak is onszelf te bevrijden van deze gevangenis door onze compassie te verbreiden naar alle levende wezens en het geheel van de natuur in al haar schoonheid.” Albert E.