De mirage ophelderen

De dingen die we meemaken hebben iets weg van een illusie. Je wil wat vastpakken, maar dat staat nooit stil. Het glipt als zand door je vingers. Je hoopt dat zus en zo niet gebeurt en hopla, daar verschijnt het meteen. Controle is er nooit echt.

Als er iets gebeurt dat je niet aanstaat, als je ergens tegenaan loopt dat irriteert of teleurstelt, is de neiging om dat uit de wereld te helpen, om het uit je ervaring te snijden. Maar die manier van verwijderen brengt nimmer voldoening, nooit het gewenste resultaat. Wachten tot het nare object vanzelf weggaat evenmin.

Ervaren is als een spiegelbeeld. Als je een aantrekkelijker persoon wenst te zien, smeer je geen lippenstift op de spiegel; en als je een vieze toet ziet heeft het boenen van de spiegel geen nut. Je wast je eigen gezicht, je ontspant de verontwaardigde frons. De kunst is te (leren) zien hoe dat wat je ervaart z’n oorsprong heeft in jezelf, in je eigen acties. Als je die leert besturen raak je stukje bij beetje vrij van de reactie-modus, en kom je op den duur steeds minder vervelende dingen tegen in de reflectie. Helen gebeurt van binnenuit.