De wereld dragen; hoe kan dat?

De last van de wereld op je schouders nemen. Gespierde beeldspraak. Wat deed die Griekse god daar precies? 

Meneer Atlas veranderde z’n houding ten opzichte van de wereld. “Dat is misschien niet die grote bol daarbuiten”, dacht hij, “bevolkt met onbekenden en objectief meetbare objecten en gebeurtenissen, en waarvan ik een piepklein oppervlakje tot m’n beschikking heb.” Atlas zag in dat hij tot dan toe langs de lijn had gestaan van z’n eigen leven. De krenten uit de pap had willen vissen, trammelant ontkennend, en de vele families Doorsnee negerend. Maar Atlas werd vervolgens godzijdank niet een betweterige Social Justice Warrior; hij trok er niet op uit om arme drommels met z’n kracht en kennis te behoeden voor de vijand.

Hij besloot in plaats daarvan alleen verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat ‘ie tegenkwam, voor dát wat er gebeurde, voor de dingen die hij waarnam. Hij zag in dat alles wat hij dacht, zei en deed, z’n wereld hadden gevormd tot hoe die nu was. Hij werd wakker van de droom dat het overgrote deel van de wereld buiten z’n bereik en invloed lag. In plaats daarvan bleek hij bij alles wat hij zag en hoorde en voelde en dacht en vond, nauw betrokken. Er was een bijzonder innige relatie.

Atlas zag dat het hele universum op hem berustte en besloot zich daar ook naar te zullen gedragen. Geen vingerwijzen of wegduiken meer. Met zwoegen en kreunen nam hij het hele pakket op z’n schouders. Dat was bepaald geen eenvoudig draagbare last! Er liep per slot nogal het nodige in het honderd. En er stonk van alles dat 'ie liever links zou laten liggen. Het leek veelsteveul! Maar op één of andere merkwaardige manier bleken z’n benen en rug toch net an sterk genoeg om de boel van de grond te lichten. En terwijl Atlas zich langzaam oprichtte werd hij een mooie zonsopgang gewaar. Dat hielp! Even verder zag ‘ie een bloem met nieuwe, intense kleuren. De grimas in z'n gezicht versmolt tot glimlach.

Het hield niet over, maar een stapje zetten ging precies. Pas nu Atlas z’n bestaan op zich had genomen bleek hoeveel kracht hij al die tijd in zich had gehad. Het gevoel dat er zoveel dingen waren waaraan hij niets kon doen, verdween, net als het idee dat er iets oneerlijk of saai was. Het gewicht van de verantwoordelijkheid voor z’n wereld verloste hem van z’n pretentie en nonchalance. Atlas had z’n positie veranderd. En daarmee de hele wereld.