Geloof het of niet

Je loopt over een weg en stuit op een hek. Wat doe je? Dat hangt ervan af wat je idee is van waar de weg heen gaat; van wat je denkt dat er zich achter dat hek bevindt. 

Gaat je weg naar een vuilnisbelt of afgrond? Of loopt ‘ie soms nergens heen? Staat er een gebouw of boom van het soort dat je al ontelbaar keer gezien hebt? Dan vind je jezelf niet bereid de horde te nemen. Zelfs al had je een volle gereedschapskist bij je: véél te vermoeiend om dat hek te demonteren! Maar goed, gisteren is dood, een weg terug is er niet. Daar zit je dan. Aan het einde van je zelf doodlopend verklaarde weg.

Wat als er achter het obstakel een droom-job ligt, de sleutel voor je nieuwe Tesla, of genezing van je astma? Of een weids uitzicht over door najaarszon beschenen bergvalleien vol grazend vee en pittoreske dorpen? Dat hek verandert op dat moment van formaat. Je springt er energiek overheen, en als het te hoog is vind je hoe dan ook wel een manier om het te openen of saboteren. 

Achter het obstakel zou zich van alles kunnen bevinden, met zekerheid kan niemand jou nu zeggen wat het is. Je blijft over met jouw eigen beeldvorming. Het loont de moeite om zorg te dragen voor de houding en ideeën die je opbouwt, want ze bepalen hoe je problemen er voor je uit zien, en de motivatie en kracht die je tot je beschikking hebt om ze te overwinnen. Wees niet te zuinig en pover met je beschrijvingen van de weg, en waar ze naartoe zou kunnen gaan. Je Thomas-achtige eis voor objectiviteit en bewijs helpt je niet; ze laat jou bij het prikkeldraad achter. 

Hekken van grandioos formaat verschijnen vroeg of laat op de weg. Gegarandeerd op het punt waar we menen dat zelfs de weg zelf eindigt. Wat vertel jij jezelf over je weg? Jij, je doel en je hindernissen zijn een intieme drie-eenheid.