Wacht eens even

Het regent stellingen, gebeurtenissen, nieuwsfeiten&flarden en opinies om ons heen. Tweets, headlines, live-verslaggevingen. Het lijkt alsof we worden gedwongen tot een stellingname in relatie tot wat we horen en zien. Onbewust is er een keuzemoment. Eéns versus oneens. Leuk versus nee dank je. ‘Opsluiten die gast’, versus ‘wat een held!’. Goed idee, versus over m’n lijk. We positioneren onszelf ten opzichte van het gebeurde. 
En als niet duidelijk is wat we ervan vinden is daar de ‘kan me niet schelen’ optie. Deze geen-interesse variant is handig om onszelf van elke verdere inmenging te ontslaan. Al onze reacties passen in één van de drie potjes: like, dislike, en onverschillig. 

Er is een alternatief, en een aan Aristoteles toegedichte uitspraak duidt in haar richting: “Het is een teken van een ontwikkelde geest om met een gedachte te kunnen spelen zonder die te accepteren.” 

De gedachte kan van jezelf zijn, of een gedachte geuit door een ander, maar ook in bredere zin: een idee of verschijnsel. Zonder die te accepteren betekent hier: associëren noch distantiëren. 

Je leest, hoort, merkt iets. Deze optie zegt: Kijk er gewoon eens naar. Weersta de neiging tot het trekken van een conclusie. Neem het gebeurde in je handen, of plaats het vóór je op tafel, in de zin van: houd het gewoon eens voor het oog van je aandacht. Zo ontstaat er ruimte, zo ontstaat er tijd om eens rustig om de waarneming heen te lopen en het van de andere kant te bezien. Weersta de speed, de druk die je voelt om een stelling in te moeten nemen, mening te vormen of conclusie te trekken. Volledig open, en zonder de ‘het maakt me niks uit’ houding.

We hoeven niets gek of nogal wiedes te vinden. Met reacties die in de potjes like, dislike en onverschillig passen, komen er vroeg of laat altijd problemen. Je belandt in groepen en kampen waar je je eigenlijk nooit voor dacht te hebben ingeschreven. Uitschrijven blijkt lastig. Verdediging, miscommunicatie, stemverheffing, moddergooien. Allerlei rompslomp en emoties komen eraan te pas om van mening en identiteit te wisselen. En eenmaal overgestapt begint het hele riedeltje van voren af aan. Het gaat van kwaad tot erger.

Er is een kalm en behulpzaam alternatief in deze oververhitte tijden. De dingen kunnen voor zichzelf spreken. Ze hebben jouw goedkeuring, afkeuring of negeren niet nodig. Dit houdt niet in dat je passief bent; je kunt prima handelen. Door eenvoudig ‘met de gebeurtenissen te zijn’ kom je juist een hele berg dingen te weten die je nooit had gezien of gehoord bij de standaard like / dislike / niet geïnteresseerd response. En die nieuw opgemerkte zaken zijn bijna altijd essentieel, gezond, en bemoedigend. 

“It is the mark of an educated mind to entertain a thought without accepting it.” 

Misschien van Aristoteles