De vrije man

’t Is Samsara wat de klok slaat in Calcutta, met de nog levende doden op de stoepen in de wijken rond Howrak Bridge. In India ben je constant alert, en in dat opzicht brengt dit land het beste in je naar boven. Het is niet zozeer de angst voor diefstal of fysieke schade of gevaar, maar de continue dreiging om volledig te verdwijnen, te worden afgesloten van de functionele wereld. Om de hele show compleet te missen. En tegelijkertijd is er de alomvattende sfeer van

Op de dag dat ik Nederland acht jaar geleden de spreekwoordelijke rug toekeerde kwam er uit de bioscoop een scheutige portie inspiratie. “ Lucy ”, de film. In de Taiwanese spotlights vooral omdat het verhaal zich grotendeels afspeelt (en geschoten is) in de hoofdstad Taipei. Voor ons minstens zo interessant vanwege het / een thema: evolutie van bewustzijn. Wat beperkt onze invloed op en controle over ervaring en kennis? En wat als we 

“Men go forth to wonder at the heights of mountains, the huge waves of the sea, the broad flow of the ocean, the courses of the stars, and they pass by themselves without wondering.” Augustine (Confessions, book X, ch. 8)

Het bestaan op Formosa krijgt wat gestalte. Er wordt druk geklust in het appartement dat weldra ons nieuwe thuis is. Een aangeschaft scootertje heeft onze mobiliteit danig vergroot. Zonder zo’n apparaat kun je jezelf bovendien onmogelijk als volwaardig Taiwanees beschouwen. Ook de Nederlandse papieren die overlegd moeten worden om hier een verblijfsvergunning te verkrijgen komen langzaam maar zeker boven water drijven. De mannen van het weer, zij die het weten kunnen, vinden: het is uitzonderlijk

Heaviness forced its way Into the house and planned to stay; “From peace are we distracted Have heart grossly neglected” But… stop Can it be lighter Sweeter and brighter With flowers and kisses For friends and for misses? Yes it can!  From the very same spot arise Our battleground and paradise

Afgelopen week speelden we voor vrijwilliger tijdens een grote festiviteit in een tempel net buiten Taipei. In de Soto Zen traditie. Met veel hiërarchie, en lekker streng met regels en voorschriften, waar ik als Nederlandse vrijgevochtene zo van smul. Leggen de inwoners van Taiwan als volk al een angstige portie vlijt aan de dag, Taiwanese nonnen zijn helemáál niet stuk te krijgen als het om werklust gaat. Van (heel) vroeg tot laat deden ook wij ons best in touw te blijven. De hoofd-non in de lijn, voor de gelegenheid overkomend uit de Verenigde Staten, zou ‘s avonds van het vliegveld afgehaald worden. Of ik de auto wilde wassen. Dat wilde ik wel. Daar stond ie. Een puntgave, spierwitte. Alsof ie net uit de showroom kwam. Geen stofje op te ontdekken. Zoals in Zen-tempels alles altijd brandschoon is. Misschien werd er een andere auto bedoeld. Ik keek om me heen. Maar nee. Het moest deze zijn. “Met zo’n instructie heb ik al eens eerder getwist”, herinnerde ik me alvor