'De Profeet' van Kahlil Gibran

“And though, in your winter you deny your spring

Yet spring, reposing within you

Smiles in her drowsiness and is not offended”

(The Prophet; Ch. 28, The Farewell)

Kahlil Gibran, eind 19^e eeuw geboren in het huidige Libanon, toverde in zijn korte leven met kwast en pen een wereld op papier waar vele mensen na hem geweldig enthousiast van raakten.

Romantiek gulpt uit zijn gedichten. Meest bekend werd zijn boek ‘De Profeet’, verschenen in meer dan veertig talen en tot op de dag van vandaag onophoudelijk in trek. Almustafa staat op het punt aan boord van een schip te gaan voor z’n laatste vaart, als een groep mensen hem benadert. Vol prachtige symboliek bespreekt hij met hen de verschillende fasen en kwesties van een mensenleven, en de mogelijke betekenis.

Het duizelt als ik me probeer voor te stellen uit welk een reservoir de man heeft mogen putten, zoveel kracht en eenvoud er straalt door zijn magnifiek geboetseerde zinnen. Om keer op keer naar terug te grijpen.

Surely there is no greater gift to a man

Than that which turns all his aims into parching lips

And all life into a fountain.

And in this lies my honor and my reward

That whenever I come to the fountain to drink
I find the living water itself thirsty;

And it drinks me while I drink it.

(The Prophet; Ch. 28, The Farewell)