Impasse

de man was moe, hij zag het leven niet meer zitten

hij zag zichzelf alleen maar zitten op z'n stoel

hij had geen kracht meer om z'n tuintje om te spitten

en kreeg een grenzeloos, vereenzaamd, leeg gevoel

toen heeft hij heel lang aan zijn kamerraam gezeten

alsof hij wachtte op een teken, een geluid

van buitenaf, dat hem weer nieuwe kracht zou geven

maar tevergeefs keek hij er elke dag naar uit

zo heeft hij héél lang aan dat stille raam gezeten

de tuin werd groen en toen weer grijs en toen weer groen

totdat hij godzijdank ten slotte heeft begrepen

dat er geen teken kwam ... dat hij het zelf moest doen

(Toon Hermans)