Probleemloos perspectief

Gaat alles lekker en voor de wind, dan hoor je mekaar niet. Iedereen weet hoe te genieten van de zon, een sorbet, opslag. Daar hoef je niks aan te doen. Maar mankeert er wat an, dan klinkt er plots een heel ander verhaal. Dan rammelt het hier, en schort het daar. Onaf. Nog niet. Alleen maar effe…

En dus denk ik dat problemen het aller interessantst zijn om je op te richten. Daar waar het aan scheelt valt zonneklaar de meeste winst te behalen.

Maar hoe? Hoe overbrug je het gat tussen wat er is en dat wat gewenst is? Onze traditionele manieren om met problemen om te gaan hebben misschien tijdelijk lucht gegeven, maar ons nog niet pertinent van ze af geholpen. Er gaat een overweging-waardige stelling rond over problemen:

Een probleem heeft altijd twee oplossingen;

1 Als je kunt, los het direct op.

2 Als je het niet kunt oplossen, accepteer het probleem, waarmee het oplost.

Laat je zowel het eerste als het tweede na? Voor het probleem zelf is dat totaal geen probleem. Accepteren van het probleem is jezelf verruimen totdat het probleem past en vervalt. Een probleem, per definitie, behoeft frictie om te kunnen bestaan. Jij bent de enige die het frictie geven kan. Zonder jou geen probleem.

Dat klinkt sommigen misschien flauw of onrealistisch in de oren. Maar is dat wel zo flauw? Je kunt dat alleen zo bestempelen als je niet bereid bent je eigen standpunt eens te overstijgen. Was jouw eigen persoontje wél ‘realistisch’ dan? Of realistischer? Slaag je er daarentegen wél in jezelf los te laten, dan is er perspectief, dan neem je de wortel uit het probleem.

Wij maken problemen, die we vervolgens verantwoordelijk houden voor ons gebrek aan coole looks, relaxte maten, vrijheid, geluk, succes, gezondheid en alles wat er ook maar mis kan zijn. Dat doen we door te dicteren wat er zou moeten zijn, en daarmee doen we de situatie die is af als inferieur, onvolledig. Die houding vormt een open uitnodiging voor… méér problemen. Dat is dweilen met de kraan open.