Werk in het voetspoor van de Truku

Onder de titel ‘Unplug!’ staat een nieuw uitgezette bergwandeling inmiddels op het keuzemenu voor onze gasten. ’t Is een uitdagende tweedaagse tocht met overnachting in één van de laatste afgelegen Truku Aboriginal dorpen, electriciteitsloos, in de omgeving. Deze week gingen twee Amerikaanse jongemannen dit www-detox avontuur met mij aan.

We klimmen in goed twee uur via een steile wand van zeeniveau naar ruim duizend meter hoogte en een andere wereld. In het eerste dorp, verlaten, genieten we een picknick, en trekken een kerk (Nederlands-Spaans nalatenschap…) en een oude kabellift, beiden niet meer in gebruik, de aandacht. Dan gaat het de jungle in. De schade die de tyfoon een maand geleden aanrichtte, is hier niet misselijk. Het toch al moeilijk begaanbare pad is bezaaid met omgevallen bomen, en hier en daar zijn delen van het pad naar beneden het dal ingespoeld. Half vergane, overgroeide hangbruggen roepen een waar 'Indiana Jones gevoel' op. Het zal ons grote moeite kosten om de bestemming, het uit dertien woningen bestaande dorp Datong, te bereiken. Af en toe een open plek; de bergvistas vergoeden veel en ook de voldoening na zo’n fysieke inspanning mag er zijn.

’s Avonds zitten we, na een goed maal en provisorisch wasje, gekluisterd aan de lippen van de gastvrouw als die op ons verzoek over de gebruiken en geschiedenis van haar mensen verhaalt. Even achter onze hut is een heuvel. Daar vonden in een bloedig verleden de onthoofdingen plaats van slechteriken en gevangenen van andere stammen. Later onthoofdden de Japanners onder diens bezetting op diezelfde plek veel van hun eigen stamgenoten. Jacht, voornamelijk op de herten, wilde zwijnen en apen die veelvuldig voorkomen in het bosrijke gebied, maakte een belangrijk deel uit van het dagelijks bestaan van de Truku mensen, totdat het gebied eind jaren tachtig werd uitgeroepen tot nationaal park en het de oorspronkelijke bewoners werd verboden die dieren te doden. De (slang)arend en de zwarte beer zijn veilig voor de Truku mensen; de eerste omdat ze de populatie aan gevreesde gifslangen in toom houdt, en de tweede uit groot respect.

De volgende morgen gaan we om vier uur op en met hoofdlampjes het anders aardedonkere woud in. Na anderhalf uur klauteren over een minuscuul paadje staan we plots op de beloofde bergrichel pal boven de Stille Oceaan met magnifiek uitzicht over de omgeving. Ieder is in z’n eigen stilte getuige van dat aloude spektakel; zonsopgang. Het ontbijt smaakt vol.