Tuinieren

Of de retreat me nog wat had opgeleverd… Die vraag verried een onhandige kijk op succes.

Als ik een door onkruid overwoekerd knollenveldje wil omtoveren in een mooie bloementuin, dan staan me een aantal dingen te doen. De brandnetels en distels die er groeien moet ik te lijf. Met wortel en al gaan ze eruit. De stenen, stukken plastic en ander vuil in de grond dienen te worden verwijderd. De aarde flink omspitten, mest erop. Planten en bollen poten. Ik moet zorgen voor voldoende, maar niet te veel water.

Stel, er steekt een verdwaalde bloem de kop op ergens gedurende het onkruid wieden. Ik ben gek op bloemen, dus ik ga er op m’n knieën bij zitten en kijk ernaar. Maar wat gebeurt er? Het onkruid tiert weelderig verder en in no time heeft de bloem haar positie verloren; ze sterft een gebrek aan voeding en licht.

Als ik graag bloemen zie moet ik me richten op het creëeren van juiste omstandigheden. Zorgen voor condities waarin bloemen simpelweg niet kunnen weg blijven. Om de bloem zelf hoef ik me niet te bekommeren. Sterker nog: zodra ik me zorgen maak om de bloem, of ze al dan niet opkomt, mooi zal worden, hoe lang ze bloeit, etcetera, desinvesteer ik aandacht en energie in de oorzaken van de gezonde bloem: zaaien en zorgen.

Het werkt precies zo met welzijn. Zodra we iets van blijdschap of ontspanning ervaren duiken we er bovenop. Niet gek dat het broze beetje happiness bijna direct wegkwijnt, en plaats maakt voor ergernis en teleurstelling. Welzijn, of geluk, is een bijproduct. Bespaar de moeite om allerlei symptomen te willen manipuleren en voldoening aan de haren omhoog te trekken. Dat staat garant voor van alles, maar in elk geval niet voor wat je wilt. Je zorgt gedecideerd voor de juiste basis: het eindresultaat zal je als het ware aan je bips roesten. Dan valt onvermijdelijk, vroeg of laat, welzijn in je schoot, als een rijpe mango van de boom.