Baanzinnig

M’n baan is reuze. Zó fijn dat ik zelfs op vrije dagen wel eens naar kantoor ga. Vandaag bijvoorbeeld. Niet iedereen heeft het zo naar de zin op ’t werk helaas, blijkt ook wel eens uit gesprekjes zo links en rechts. Dat kan natuurlijk komen omdat je betrekking inhoudelijk nauwelijks aansluit op je diepst gewortelde interesses. Je nam de baan destijds aan met je hoofd, en zag daarbij je jongens/meisjesdroom over het… hoofd. Dat gaat een tijdje goed, maar langer ook niet. Hoewel niet iedereen precies (meer) aanvoelt waar zijn of haar passie ligt, is het de moeite waard om te proberen weer met die drive in lijn te komen. Verandering van baan en omgeving kan zeker inspirerend zijn. Maar misschien is er meer.

Onze ambities en doelen lijken namelijk ook niet altijd even handig afgesteld. Als het verlangen naar voldoening en groei altijd louter op onze eigen persoon en professioneel succes gericht blijven, valt er (te) veel buiten ons blikveld. Wel eens wat langer in het gezicht gekeken van die onopvallende collega van P&O? Die is net zo goed uit op plezier en een zorgeloze dag. Ligt daar soms een kans?

Het kan zomaar lonen om de ins-en-outs van de koffiemachine, het archief, of het evacuatieplan onder de knie te krijgen. Ook binnen de muren van het soms zo flets ogende kantoor valt nog enorme winst te boeken. Je laat je toch niet in de luren leggen door verveling? Slimmer stellen van persoonlijke aspiraties en een andere besturing van je aandacht doen wonderen. Er zijn naast een kundige uitvoer van je directe takenpakket allerlei manieren waarop je resultaat en sfeer van je club positief kunt beïnvloeden.

Qua ontwikkeling binnen mijn ‘vakgebied’ als gids zijn mijn wensen heel beperkt. Maar dat ik niet streef naar diploma’s of meer uitdaging in mijn takenpakket betekent niet dat ik niet kan groeien of bloeien. In tegendeel. Bij afwezigheid van die meer professioneel georiënteerde drijfveren vallen er allerlei interessante details op ‘in de natuur van kantoor’, en van de mensen die mee op pad zijn. En het lijkt er sterk op dat gasten meer tevreden en gebaat zijn bij een mens die gidst, dan bij een gids die z’n mens niet kent.

Met de wil naar méér of iets anders, is niets mis. Die is heel natuurlijk. Maar die dorst is veel meer een kwestie van het nog onvoldoende hebben ontdekt van wat je hebt en een onvolledige waardering van de huidige situatie, dan van een betere baas en uitdagendere job elders. Die zoektocht buiten levert voor velen bovendien een hoop stress op.

Een leuke baan. Geen idee hoe lang ik 'm nog mag of kan bekleden. Genieten dus. Wat kiekjes van een onbetaalde ochtend:

De route: nat, wild en omhoog

Fruit langs de weg: kruising tussen aardbei en
braam. Prima te eten, niet veel smaak.

Nog niet eerder gespot:
een soort 'cirkelzaagslak'

Vegetatieve reproductie bij deze
varensoort. De plant doet niet aan
geslachtsgemeenschap, maar vormt
honderden kloontjes op haar blad, die
na een paar weken op (hopelijk)
vruchtbare grond vallen.

Behalve de cameraman
niemand op kantoor

Op weg terug door 't bos: de resten van een
muntjak (klein soort 'blaffend' hert).
Zo te zien ten prooi gevallen aan
jagende aboriginals.