Brood bakken

“Is het niet saai en vervelend?” vroeg iemand eerder deze week. Het ging over het hebben van een dagelijkse discipline, het volgen van een spiritueel pad. “Elke ochtend en avond een (half) uur? Is dat niet een verspilling van je kostbare tijd en energie?” En of de beoefening van het boeddhisme, of eigenlijk elk “–isme”, niet indruist tegen eigen inzicht, creativiteit, spontaniteit enzo. Heel herkenbare en valide vraagtekens.

Je kunt het proces vergelijken met brood bakken denk ik. Het deeg is er al. De ingrediënten zijn het etentje met je familie, de afspraak met die cliënt op het werk, het avondje voor de buis, voetbaltraining van de kids, de schoonmaak, zondagochtendwandeling, en noem alle ingrediënten maar op die er in een week kunnen zitten. Kneden is ook al aan de gang. Dat is simpelweg jouw interactie met die ingrediënten; dat kun je niet stop zetten. Het deeg is dus daar. Daar verandert niets aan.

Wat je doet is er een snufje gist over strooien. De kennis, de morele richtlijnen, de meditatie en andere technieken die je jezelf eigen maakt zijn als gist. Dat gist gaat werken. En langzaam maar zeker gaat de boel rijzen, er komt lucht in die stroperige bonk deeg. Het wordt beter behapbaar, en de smaak erg yummie! Met andere woorden: je haalt meer uit je ingrediënten. En die winst nodigt uit voor meer. Dankzij de werking van gist is er nu ruimte voor uitproberen en de persoonlijke touch, het wordt fun. 

Als ik tevreden ben met m’n baksels is dat geweldig. En gist zonder deeg is waardeloos. Maar als ik benieuwd ben naar hoe goed brood smaken kan? Een dagelijks uurtje investeren in knowhow geeft een verrassend lekker rendement.