Buiging naar overleden Robert Pirsig

Vorige week overleed Robert Pirsig, vooral bekend als auteur van het invloedrijke boek “Zen en de Kunst van het Motoronderhoud”. Het in 1974 gepubliceerde verslag van een tocht per motor door de Verenigde Staten, dat volgens Pirsig zelf feitelijk weinig van doen heeft met Zen Boeddhisme danwel het onderhoud van motorfietsen, schijnt geheel in de toenmalige hippietijdgeest een oosters getint licht op de oneindige tegenstellingen waaraan een mens zich op de tast naar morgen ontegenzeggelijk stoot.

Net als grote drommen anderen werd ik bij de keel gegrepen door het fabelachtige vermogen van Prisig om de relevantie bloot te leggen van eigen participatie in de vorming van bijvoorbeeld fabrieken, computercircuits, wetten, en veel andere zogenaamd levenloze en mogelijk saaie systemen die je tegenkomt in je eigen wereld. “Zen en de Kunst van het Motoronderhoud” zou weleens een belangrijke aanjager geweest kunnen zijn achter de eigen gang oostwaarts. Een passage:

“Je wil weten hoe je een perfecte tekening maakt? Da’s makkelijk. Maak jezelf perfect en teken vervolgens gewoon spontaan. Zo doen alle experts het. Het maken van een tekening of het repareren van je motor is niet gescheiden van de rest van je bestaan. Als je een gezapig denker bent gedurende de zes dagen van de week dat je niet aan je tweewieler werkt, welke valkuil-vermijders of vernuftige oplossingen kunnen je op de zevende dan ineens wél bij de les krijgen? Het hangt allemaal samen. Het echte wiel waaraan je werkt is een wiel genaamd jezelf. Het voertuig dat ‘daar buiten’ verschijnt, en de persoon die zich ‘hier binnen’ lijkt te bevinden, zijn niet twee gescheiden dingen. Ze groeien gezamenlijk in de richting van Kwaliteit, of ze bewegen zich er gezamenlijk vandaan.”

Pirsig met zoon Chris gedurende de toer