De vrije man

Life is like riding a bicycle. In order to keep your balance You must keep moving. (Albert Einstein) Gevoelsmatig denk je af en toe wel even af te kunnen stappen, je terug te trekken en kort op adem te komen, of een uiltje te knappen. “Dat heb ik nu wel verdiend, me dunkt dat ik hard gewerkt heb.” Het leek alsof je het eindelijk allemaal had uitgevogeld en op de lauweren kon rusten. “Nu zijn de kinderen het huis uit, nu is de recessie achter de rug, nu foppen ze me niet meer.” Maar telkens op zo’n moment van aandachtverslapping…  En niet alleen wordt er niet gestopt, je moet ook continue op het wegdek en overig verkeer letten. Aandachtig sturen. Te hard mag niet, te traag kan niet. Het is de curieuze prijs voor onze acte de présence hier. Een verkeersbord links, een oversteker daar, nog net die vluchtheuvel ontweken. Het luistert heel nauw allemaal. Er is geen eindpunt, geen finishlijn, en geen stopplek langs de kant van de weg. Er is geen privacy en ge

Bijna alles wat je doet lijkt geen verschil te maken En toch is het erg belangrijk dat je het doet (Gandhi)

Volgens het boeddhisme is wat we ervaren in ons dagelijks leven direct gerelateerd aan ons fysieke, verbale en mentale handelen (lichamelijke acties, spraak en denken). Hoe gaat dit in z’n werk, hoe komt die relatie tot stand?  "Als druppels water een emmer vullen  Is het niet de eerste druppel die de emmer vult  Noch de laatste, of welke individuele druppel dan ook  Door het samenkomen van afhankelijke factoren wordt de emmer gevuld  Precies zo, als iemand blijdschap ervaart, of leed – de uitkomst –  Is dit niet als gevolg van het eerste moment van hun oorzaak  Noch als gevolg van het laatste moment van hun oorzaak  Vreugde en verdriet worden gevoeld door het samenkomen van afhankelijke factoren." (Dharmarakshita) Wat betekenen deze technische woorden? Hoewel geen enkele individuele actie, (inclusief gesproken woord en gedachte) eigenhandig verantwoordelijk is voor een bepaalde ervaring (het totaalplaatje, de volle emmer), is wel elke druppel

Als we een tijdje aandachtig naar de natuur kijken, worden een aantal dingen snel helder. Waar licht is, is ook schaduw. Er is groei, in nauwe samenwerking met verval. Dingen verschijnen waar andere dingen verdwijnen. Die verschijnselen observeer je, ze hebben niets met juist of onjuist, met goed of slecht te maken. Wie of wat aan de natuur meedoet, lijkt te dansen binnen de orde die daar geldt.  Maar als we onze persoonlijke wereld binnengaan, vol belangen, doelen en ambities, laten we het vermogen om eenvoudig waar nemen vaak onbenut. En dat is een jammerlijk gegeven, want we hebben nog altijd van doen met de ‘wetten’ van de werkelijkheid; we staan niet buiten de natuur. Tuurlijk, persoonlijke (inter)acties geven een extra, heel eigen dynamiek aan het spel, maar het fluctuerende karakter van de ondergrond verandert niet.  Plotseling lijkt neergang op een bedreiging, en voelt dood niet zo natuurlijk meer. Donker wordt ongunstig. We verliezen ons vermogen