Eindeloos all-in

Life is like riding a bicycle.

In order to keep your balance

You must keep moving.

(Albert Einstein)

Gevoelsmatig denk je af en toe wel even af te kunnen stappen, je terug te trekken en kort op adem te komen, of een uiltje te knappen. “Dat heb ik nu wel verdiend, me dunkt dat ik hard gewerkt heb.” Het leek alsof je het eindelijk allemaal had uitgevogeld en op de lauweren kon rusten. “Nu zijn de kinderen het huis uit, nu is de recessie achter de rug, nu foppen ze me niet meer.” Maar telkens op zo’n moment van aandachtverslapping… 

En niet alleen wordt er niet gestopt, je moet ook continue op het wegdek en overig verkeer letten. Aandachtig sturen. Te hard mag niet, te traag kan niet. Het is de curieuze prijs voor onze acte de présence hier. Een verkeersbord links, een oversteker daar, nog net die vluchtheuvel ontweken. Het luistert heel nauw allemaal.

Er is geen eindpunt, geen finishlijn, en geen stopplek langs de kant van de weg. Er is geen privacy en geen keus: je moet in het zadel blijven, de juiste druk op de pedalen houden. Je bent deel van het grote weefsel dat altijd in touw is, nooit stilstaat, non-stop ontplooit, krioelt, stroomt, creëert, onverbiddelijk voort dendert. Stagneren is pijn. Uit balans is een valpartij. En zelfs lekker op het asfalt blijven liggen is er niet bij.

Op het moment dat zonneklaar is geworden dat jezelf sparen, en rust, absoluut geen onderdeel van het spel zijn, dat er werkelijk nergens een plek is om te gaan zitten, voelt de rit pardoes veel soepeler aan. Minder luchtweerstand lijkt het wel, minder wrijving van de banden op het asfalt. Er is van alles te zien op en langs de weg. Dat wist je al, maar nu doet het eigenlijk ook best interessant aan. Het is fantastisch zelfs… Dus toch rust! Nonchalance en dagdromen gaan overboord; we doen het voor niets minder dan de perfecte balans! Fietsen wordt fun, je gaat erin op.