De vrije man

Het ging over eten en iemand zei: “Het is goed om niet te wachten met eten tot je honger hebt, je moet eten vlak vóór je trek krijgt. Op die manier voorkom je dat je te veel of verkeerde dingen gaat eten.” Twee dagen later sprak ik een ander en ook nu kwam eten toevallig ter sprake. “Ik eet altijd gewoon als trek opkomt. Dat is de meest natuurlijke manier van eten; volg de intelligentie van het lichaam.” “Dat spreekt mekaar vierkant tegen,” was de reactie van nummer drie gisteren, “er kan er dus geen één gelijk hebben. Kortom, wanneer je eet maakt uiteindelijk helemaal niks uit.” Meneer (m/v) nummer drie vertegenwoordigt met z’n logische en vaak gehoorde antwoord een grote groep van ons moderne, beredenerende en opmerkzame mensen. “We accepteren geen onwaarheid”. Toch missen we zo de kern. Als twee visies het tegenovergestelde beweren wil dat niet zeggen dat het slim is om er geen één te kiezen of volgen. In tegendeel. Misschien is A sec gezien niet méér of

Roerend portret van de innerlijke 'hongerige geest', onze tragische neiging.

Het is het gebrek aan waardering in je leven Dat de deur open zet voor nonsens (Gyalwang Drukpa)

The essence of life Is the silence within you (…)

Negen hemelsbrede kilometers van de voordeur verwijderd en goed verstopt. Overvallen door beauty.

“You can only lose what you cling to” (Boeddha) Je kunt slechts verliezen wat je vasthoudt. Ter illustratie (opfrissing?) het verhaal over apen vangen, dat al sinds mensenheugenis en op vele plaatsen de ronde doet, en in m'n eigen stommelen op wel duizend manieren van toepassing is. Deze versie is van de website paradijsvogelsmagazine.nl: Jagers verankeren een vaas in de grond met een hals waar net de hand van een aap doorheen past. Op de bodem van de vaas leggen ze een banaan. De aap komt voorbij en ziet zijn lekkernij op de bodem van de vaas liggen. Hij steekt zijn hand door de nek van de vaas, pakt de banaan en … zit vast. Met zijn hand om de banaan geklemd kan hij nu niet meer door de opening van de vaas.  Natuurlijk kan de aap de banaan loslaten. Een enkele doet dat ook. Maar de meeste apen blijven met hun vuist stevig om de buit geklampt zitten, hun lot bezegeld.  Mensen zijn eigenlijk niet anders. We houden soms zo sterk vast aan dingen dat we ons niet