Schilder van beroep

Door de dagen struinen kan op diverse manieren. Je kunt op de achterbank gaan zitten. Kijken door het raam. Je beklagen over het verkeer. Baas en buren verantwoordelijk houden voor de herrie, hoge kosten, hondenpoep. Of je kunt achter het stuur plaatsnemen. En met durf en scrupuleuze eerlijkheid

leren zien dat je zelf verantwoordelijk bent voor al je ervaringen, je eigen leven, zowel je misère als je hosanna’s.

Er verschijnen geschillencommissies, klachtenlijnen, beroepsprocedures, keuringsdiensten in je leven; in het veld van jouw aandacht. Is er daarmee geen plaats meer voor je? Wordt jij daardoor overbodig? Verdwijnt je vrijheid van bewegen, van doen en laten daarmee? Als dat zo lijkt, kijk dan nog eens goed. Laat het op z’n minst je creativiteit en fantasie kietelen, en je ze ten volle leren benutten. Slachtoffer kun je pas zijn als je eerst haar positie inneemt. Slachtoffer, van wie of wat dan ook, is een ongeneselijk zieke rol; zorg dat je je er niet mee inlaat en houdt de eer altijd aan jezelf. Dat baart waardige onafhankelijkheid, rust en veiligheid.

Zoals de boeggolf het schip voorgaat, maar niet haar koers bepaalt, zo zijn de verschijnselen die zich in jouw leven afspelen niet leidend vóór, maar een afspiegeling ván je denken en acties.

Er is niemand om op terug te vallen. Er is niets om je achter te verschuilen. Dansen naar de poppen die je zelf buiten eerst carte blanche hebt gegeven zal je nooit brengen waar je zijn wil, zal nooit ofte nimmer voldoening schenken. Je hoeft er niemand voor te schofferen. Kunt ieder mens in z’n waarde laten.

Want je bent de artiest achter het doek. Oké, je hebt er ‘per ongeluk’ al wat lijnen en kleuren opgezet. Dat weet je nu. En dan? Kladder je er maar wat op los, of zet je alles op alles om er toch een waanzinnige prachtplaat van te maken? Of een zacht stilleven? Of iets anders waar je diepste van juicht?