Mara op bezoek

Geregeld komt ze even buurten. Op het ogenblik is ze er niet, dus kunnen we het er eens over hebben. Jaloezie, twijfel, minachting. Vorig jaar was er een loeierd van een Mara-visite. Rond de trouwerij nota bene. Zal je altijd zien. Ze heeft een neusje voor het bederven van dat soort feestjes. “Doe je daar wel goed aan jongetje? Zou je niet beter…” Slapjes en omkoopbaar maakt ze je. Sommigen kennen haar onder het pseudoniem Mephisto, anderen Lucifer.

Ook gister waaide ze nog maar weer eens aan. Schuld, nervositeit, wanhoop. Eerst heb je het niet in de gaten Dat je bezoek hebt bedoel ik. Ze klinkt ook vaak zo zoet en welbespraakt. Dan gaat het na verloop van tijd toch opvallen. Altijd komt Mara met iets zogenaamd beters. Een voorstel. Een verhaal dat afleid naar de luren. En je de hemel belooft, als…

Natuurlijk komt ze het wéér proberen. Apathie, being down, verwarring. Nogal wiedes. Ze gaat weer aankloppen. Dat gebeurde ook bij de Boeddha. En ook Jezus kreeg Mara op bezoek, schuilgaand onder de naam Satan. In goed gezelschap dus… Testen. Cyclopen en Laistrogenen. Doemen altijd op vóór Ithaca. Zelf geprojecteerde obstakels. Aannemelijk als het gaat om keuzes, als er knooppunten zijn. Als er veel is, grote snelheid, een hoge dichtheid. Veel belangen.

Laat ik niet wachten tot Mara weer op bezoek is, met het voorbereiden op haar komst. Door te zinspelen op haar bedoeling en betekenis bijvoorbeeld. Irritatie, rusteloosheid. Als ik wacht met bewapening ben ik te laat, want zijzelf zal me dat beletten. Niettemin zal ik haar vroeg of laat in de ogen moeten leren kijken. De oorsprong steunt elke weg, elke optie. Het ultieme heeft niets van doen met keuzes. Kan ik lachen om Mara als ze er is? Of zelfs wensen dat ze gelukkig en vrij is? Kan ik rustig blijven, en stevig staan in haar gezelschap?