De vrije man

Een gedicht van Derek Walcott, genaamd 'Love After Love': The time will come when, with elation you will greet yourself arriving at your own door, in your own mirror and each will smile at the other's welcome, and say, sit here. Eat. You will love again the stranger who was your self. Give wine. Give bread. Give back your heart to itself, to the stranger who has loved you all your life, whom you ignored for another, who knows you by heart. Take down the love letters from the bookshelf, the photographs, the desperate notes, peel your own image from the mirror. Sit. Feast on your life.

Het succes en gevoel van m’n ouders, m’n vrouw, m’n vrienden en zelfs onbekenden op straat, staan niet los van mij. Net zoals mijn prestaties en happy zijn niet los staan van elk van hen. We beïnvloeden elkaar. Om die reden is het belangrijk om te investeren in de ontwikkeling van kwaliteiten die ons mens maken.  Aandacht, behulpzaamheid, geduld, het vermogen om je in te leven, vriendelijkheid, eerlijkheid, om er een paar te noemen. Investeren vraagt per definitie om een inzet, een opoffering van me. Hoe? Vreemd genoeg (of niet?) door me even los te maken van de mensen en situaties waar het uiteindelijk om te doen is.

In de vroege avond komt tyfoon Soudelor hier gisteren aan land. Op de satellietbeelden is goed te zien dat de enorme centrifuge van regen en wind Taiwan compleet overvleugelt, en het epicentrum dwars over het land trekt. Windvlagen van boven de 200 kilometer per uur geselen alles en iedereen met slagregens tot aan de vroege morgen, als het zogenaamde oog van het spook de centrale bergketen over gaat en ze haar gal aan de westkust verder spuugt. Ons appartementje op de 8 e leek door de lucht te zwiepen als een plastic zak. Het huilde, gierde, brulde. Hier en daar springt een ruit.

Ruimte. Een wonderlijk fenomeen. Gemakkelijk over het hoofd te zien, en eigenlijk alleen ‘zichtbaar’ gemaakt door de objecten die er een plek in hebben. Zonder ruimte zijn jij en ik ondenkbaar en toch nemen we nauwelijks notitie van dit essentiële goedje.

Schietgebedjes worden weer van stal gehaald. Jullie alvast een fijn weekend…

Bezit Waar ik mijn hart aan heb verpand in mijn verspild verleden, het ging voorbij, het hield geen stand, het is als zand vergleden. Ik heb mij steeds het meest gehecht aan sterfelijke zaken, aan dingen die ik nimmer echt tot mijn bezit kon maken. Maar alles wat zo dierbaar was dat ik het heb verloren, is mij sinds ik het kwijt ben pas voorgoed gaan toebehoren. (van Jean Pierre Rawie, Nederlandse dichter)