Door gaan

Een probeersel. Blijven typen zonder de backspace te gebruiken, zonder continue te willen erstellen, verbetreen, en zonder dat de natural flow eronder lijdt. Zonder te voorzichtig ge worden en traag. Leuke oefening. Want dat gebeurt natuurlijk constand in ons (ai constand met een dee!) innerste.

Commentatortje nooitgenoeg. Niet goed. Herformuleren. Dat zou beter zijn oals. Typefouten blijven staan. Worden toegestaan in een anderlicht. Met de openheid die altijd overal al is en ons accepteert. Nu wij nog het voelt in eerste instantie wat wijfelend. Shit, wijftelend is rood onderstreept, dat is dus fout geschreven. Fout… betiteld. Zijn met de fouten. Meer en meer met wat je nu bent, draagt, uismeerd op het witte kanvas. Kan ik m n leven zo leiden? Nooit omkijken, maar aandachtig kijken naar alle letters, die zo vanzelf well zullen harmonieren? Attention without intenteion. Vanmorgen een nieuwe wandeling onderzocht in Taroko park. Ook een nieuw strand ontdekt. Ja, met veel aandacht en zorg gaat de storm van haast liggen en valt het op z’n plek. Evn kunstmest bij de planten doen nu.

Aanlokkelijk doorkijkje

Flinke klim door fijn woud. In de diepte:
de Liwu rivier stromend door de Taroko kloof.
De auto staat er ook ergens.

Grote krab, levenloos

Knus, vergeten stukje strand

“Weet je ’t zeker?” zegt ze tegen me. Wie je ook trouwt of trouw zweert: je partner gaat één van de meest egocentrische mensen zijn die je ooit tegenkomt. Onuitstaanbaar irritant. Volslagen onredelijk. Compleet meedogenloos. Als je tenminste niet beiden in je cocon en langs elkaar leeft. Dat is inherent aan de relatie die je aangaat. Niemand anders beloof je om zonder knipperen in zijn of haar glanzende spiegel te blijven kijken. Wat het extra onmogelijk maakt: je doet ’t oprecht, vol aandacht. En nog gekker: voor onbepaalde tijd. Om precies diezelfde redenen kun je van je partner meer liefde en begrip ontvangen dan van wie anders ook. Als je het tumult van je inzet blijft schenken althans. Getrouwd, maar gelukkig! maar!