De vrije man

Eén van de meest positieve, imponerende ervaringen die ons het afgelopen jaar ten deel vielen was het unaniem gulle, altruïstische antwoord van onze vrienden en familie op het persoonlijk leed van Tashi Tamang in de nasleep van de vernietigende aardbeving in Nepal. De negenduizend abrupt beëindigde levens, de berg aan ellende, gemis en verdriet was, en is nog altijd, gigantisch. Maar ze is bij lange na niet zo groot als de onmetelijke krachten van hoop, visie en affectie die loskomen, vroeg of laat, in de persoon die zich uitgedaagd ziet in z’n mens-zijn.

Als je het naar jezelf toe uit kunt leggen is het ok. Als dat niet lukt kan het helpen om jezelf te informeren over hoe de vork in de steel zit. Er is genoeg materiaal voorhanden tegenwoordig. Ik sta niet buiten dit systeem, ik ben er onlosmakelijk deel van. Eet eieren bijvoorbeeld. En dus vraag ik van mezelf om af en toe naar een video als deze te kijken. M'n gevoel, het liegt niet, diep door te laten dringen. Er over na te denken. M'n invloed niet buiten op straat te laten slingeren.  De wijzende vinger om te draaien.   En dan te kiezen. Elke handeling maakt het verschil. Zéker voor hen die niets te kiezen hebben.

Twee euro tol werd er geheven. Ergens tussen Taipei en thuis. Geen poortjes door; ik ontving de mededeling in een sms-je. Daarin werden niet meer dan m’n kentekennummer, plaats en datum van heffing, en het bedrag vermeld. En of ik de schuld binnen een week wilde voldoen. “Hoe?”, vroeg ik me af.

Er is een droom. De boel aan kant. Haar in de plooi. Een droom die nooit in duigen kan vallen. Of het nu rechtsaf gaat of links, recht op vervulling steven ik af. Het klopt als een bus, alles is er klaar. Alle buiken gevuld, de wateren schoon, het nieuws altijd fijn. Goed is er niet in vergelijk, niet als tegenstelling tot slecht. Goed is de aard.