Taiwanderful!

Twee euro tol werd er geheven. Ergens tussen Taipei en thuis. Geen poortjes door; ik ontving de mededeling in een sms-je. Daarin werden niet meer dan m’n kentekennummer, plaats en datum van heffing, en het bedrag vermeld. En of ik de schuld binnen een week wilde voldoen. “Hoe?”, vroeg ik me af.

7-eleven. Voor wie in deze hoek van de wereld niet bekend is moet ik er even bij stilstaan. Een franchiseketen van convenience stores van Amerikaanse origine. À-la Appie to go. Maar waar je in de States niet meer dan wat snacks, persoonlijke verzorgingsproducten en een krant kunt krijgen in de ‘Seven’, hebben de Taiwanezen er het idee van one-stop-shopping naar een ander niveau mee getild.

“你好在這裡可不可以付這個錢嗎?”, hetgeen zoveel betekent als: “Kan ik deze rekening hier betalen?”, zeg ik tegen het meisje achter de toonbank, terwijl ik haar m’n telefoonschermpje voorhoud.

"Ja hoor", zegt ze vriendelijk, en ze loopt voor me uit naar de wonderautomaat die elke 7-eleven rijk is. Toets toets toets, nummerbord invullen en de laatste 4 cijfers van m’n identiteitsbewijs… voilà, daar staat het bedrag al. OK. Er komt een bonnetje uit de automaat. Die lever ik vervolgens weer in bij de kassa, betalen, en klaar is kees. 

Naast de gebruikelijke items die je kent van convenience stores thuis, is ‘Seven’ de plek voor je treinkaartjes, geldovermaking, bioscooptickets, koffie, opwaardering van je belkrediet, de betaling van je rekeningen, parkeerbonnen, en alle denkbare belastingen (!!!) het afdrukken van prints, het versturen en ontvang je postpakketten, en ongetwijfeld nog een hele berg services waarvan ik het bestaan nog niet heb ontdekt. En dat op vier vierkante meter, tussen de dampende tofu en de tandenstokers. Mocht je er net één voorbij zijn gereden, geen nood: je vindt de oranjegroene 7’s op de hoek van elke straat!

Veel fijner nog dan de mogelijkheden die zo’n winkel hier te bieden heeft, vind ik de manier waarop mensen op dit eiland met elkaar omgaan. Regels zijn dienend; ‘personeel’ en ‘klant’ zijn etiketten die het proces nooit in de weg hoeven staan. Er is geen sfeer van ‘dat is toch jouw verantwoordelijkheid’. Er is geen vingerwijscultuur. Het meisje wist hoe de automaat werkt, en zonder kosten-baten-overweging, heel natuurlijk, help je de ander dan. En dus gaat het niet alleen qua systeem als een mes door de boter, het gaat ook met bijzonder veel plezier en voldoening.

Vorige maand stapte op de bonne fooi ik binnen bij een tandarts aan het einde van de straat. Nog nooit geweest. Vijfentwintig minuten later stond ik weer buiten. Met een glimlach. Behandeld met de modernste apparatuur en door vriendelijke mannen en vrouwen met begrijpelijke taal (nou goed, je snapt wat ik bedoel). Eén euro veertig lichter, de ‘ziekenfondspas’ deed de rest. Geen poespas. Geen wachten. 

Mensenwerk. Zo kan het dus ook.