De vrije man

Droef gestemd. Steeds meer geweld. Afgrijselijke pijn aangedaan aan mensen. In beeld gebracht door steeds meer mediakanalen. Dichter en dichterbij komt het. De middelen waarmee en de manier waarop mensen uitdrukking geven aan diep verstoorde visies en gevoelens, is afschuwelijk. Met trucks, bijlen, bommen en kapmessen worden we, en masse, uit elkaar gereten. Onmenselijk.

Vakantie voor velen.  Tijd om het allemaal even naast je neer te leggen.  Tot je idee over 'relaxen' aan toe.  Zomerse groeten! when you let go you make space for better feelings to enter you life

Het was een tijdje geleden. Meneer Chan. Benieuwd was ik naar z’n reactie. Kalm had hij geluisterd. Wat rimpels en een bril op z’n uitnodigende gelaat. Nu kwamen er woorden. Heel heldere woorden.

…is er veel niet. Vandaag is er geen sneeuwstorm. Boffen! Vandaag heb ik geen kiespijn. Heerlijk! Vandaag geen lekke band. Gelukkig!  Vandaag is de broodtrommel niet leeg. Super! Vandaag is er geen ruit gesneuveld. Magnifiek! Vandaag heb ik geen last van astma. Een zegen! Vandaag zitten we niet zonder planten of bomen. Da’s mooi! Vandaag hoef ik niet op zoek naar werk. Wat een weelde! Vandaag ben ik niet door een mug gestoken. Top! En ook niet door een bij. Nóg beter! Vandaag voel ik me niet bestolen. Wat een ontspanning! Vandaag staakt de zon niet. Bedankt! Vandaag kreeg ik geen slecht nieuws. Yes! Vandaag leef ik niet in een sloppenwijk, bordeel of concentratiekamp. Wat aangenaam!  Vandaag ben ik nul keer gevallen. Voelt goed!  Vandaag is er geen slangenplaag. Wauw!   Vandaag is niet morgen. Geweldig! Vandaag ben ik geen been of ouder kwijt. Fijn! Vandaag, om maar 'ns een dag te noemen, is heel zo gewoon niet.

 

Hsiang Wei is inmiddels vijf weken aan de studie in Kathmandu, en heeft er nog vijf voor de boeg. Halverwege onze zomerse scheiding dus. “Ja, zó kan ik m’n huwelijk óók goed houden…” gekscheerde papa, verwijzend naar de frequentie waarop Hsiang Wei en ik elk jaar wat (langere) tijd afzonderlijk van elkaar doorb rengen. Dat het zo niet nodig is heeft hij inmiddels ruimschoots aangetoond, waarvoor hulde. Wij moderne mensen hebben misschien wat meer verschillende stokken achter de deur nodig. 

Thich Nhat Hanh’s inspanningen voor geweldloosheid tijdens de oorlog in zijn land Vietnam bracht Martin Luther King ertoe hem voor te dragen voor de nobelprijs voor de vrede. Meer dan honderd boeken (waaronder veel voor kinderen) en poëziebundels schreef hij, vol inzichten en inspiratie uit zijn zen traditie. In zuid Frankrijk leeft de nu bijna 90 jarige, in z'n Plum Village, met iedereen die geïnteresseerd is in onderwijs op z’n pad naar mentale gezondheid. Vooral de Q&A sessies met kinderen tijdens de familiebijeenkomsten zijn prikkelend helder over angst, de ander, en zaken die ons allemaal aangaan. Een interessant voorbeeld van leren zien op een andere, misschien wel handiger, manier: