Home alone

Hsiang Wei is inmiddels vijf weken aan de studie in Kathmandu, en heeft er nog vijf voor de boeg. Halverwege onze zomerse scheiding dus. “Ja, zó kan ik m’n huwelijk óók goed houden…” gekscheerde papa, verwijzend naar de frequentie waarop Hsiang Wei en ik elk jaar wat (langere) tijd afzonderlijk van elkaar doorbrengen. Dat het zo niet nodig is heeft hij inmiddels ruimschoots aangetoond, waarvoor hulde. Wij moderne mensen hebben misschien wat meer verschillende stokken achter de deur nodig. 

Thuis is dus stiltegebied. Héééérluk! Koelkast lekker overzichtelijk. Geen zwarte haren in de wasbak (en ook geen goudblonde of brunette-bruine, heus!). Elke dag dik pindakaas op brood. Niemand die me ’s morgens vroeg uit de kroeg komt peuteren. Kán niet beter. Voor nu dan.

Elke week in haar afwezigheid komen er wel een paar prachtige HsiangWeitjes bovendrijven. Eigenschappen van ‘r die ik al even uit het oog verloren was.  Maniertjes, woorden, blikken, die me in haar bijzijn niet zo direct opvielen. Kwaliteiten waarop ik wat stof had laten dwarrelen, worden nu dunnetjes aangezet, in helder licht geplaatst. Elk met hun eigen geur, smaak en subtiele verschijning. Ik zie nu dat al die HsiangWeitjes me steunen, waarderen, bijdragen aan wie ik ben. Aan de telefoon merk ik dat de fysieke ruimte ook in haar lieve ideeën en mooie intenties in stelling brengt. Dat brengt een glimlach aan beide kanten van de hoorn. 

Zulke aha-momentjes gaan zonder meer van pas komen als we zometeen weer onder één dak leven. De tijd die we met elkaar doorbrengen is belangrijk. En de tijd die we niet met elkaar doorbrengen is belangrijk. Oog voor die balans vergroot wat mij betreft één van de sterkste positieve emoties die we kunnen ervaren: dankbaarheid.