Slechte kaarten spelen, of slecht kaart spelen

Erop vóór- of achteruit gaan is niet het punt. Winnen en verliezen zijn secundair. Stel je leert klaverjassen. Je krijgt een hand met zevens en achten gedeeld. “Vuiltjes” in kaartjargon, waarmee je slagen halen wel kunt vergeten. Wat betekent dat voor je? Een sein om de kaarten door de kamer te smijten en in een hoekje te gaan zitten? “Volkomen nutteloos spel!” Of gebruik je dit rondje om het spel onder de knie te krijgen, wat roem uit het vuur te slepen en je maat zo goed mogelijk uit de verf te laten komen?

Je hebt een slepend conflict op het werk. Je lijf kampt met pijn. Het dak lekt, de nieuwe belastingregels werken in je nadeel en er staat al voor de zoveelste dag zo’n gemeen windje van voren. Alle reden om te zoeken naar de nooduitgang. Probleem is dat we nu eenmaal deel uitmaken van de game. We zitten al met kaarten in handen. Van tafel weglopen is er niet bij, en elke poging om dat toch te doen is een gemiste kans om het spel te leren spelen. You might as well take your chances…

Ondanks je belabberde kaarten besluit je toch op te letten. Je stopt met klagen en het geven van valse blikken aan de deler, die tóch telkens verandert. Dankzij je inzet ontloop je net die pit voor de tegenspelers. Dat voelt eigenlijk best goed. En met die nel van je maat blijkt dat achtje toch nog goed voor twintig roem. Wie had dat gedacht... De slag gaat weliswaar niet naar jou, maar “er zat een hoop in”. Het begint te boeien. Het wordt fun.

Net zomin als vuilen te betreuren zijn, zijn handen vol azen en tienen te verheerlijken. Lekker om de tegenspelers af en toe van tafel te spelen, maar hoeveel boompjes duurt het voordat je interesse en scherpte verliest? En als zij echt besluiten te stoppen zijn jouw azen meteen ook geen drol meer waard. Het is de dynamiek van het spel die ons voedt. Als je het in al haar facetten leert spelen maakt het op den duur niet uit welke kaarten je in handen krijgt. Je ziet dat elke kaart potentie heeft en van onmisbaar belang is voor het totale spel. Want dat is wat je speelt; het totale spel, door jouw kleine, persoonlijke rol zo goed mogelijk in te vullen.