Fascinatie

"Did you ever feel," he asked, "as though you had something inside you that was only waiting for you to give it a chance to come out? Some sort of extra power that you aren't using…?”

(Uit: Brave New World, van A. Huxley)

Je hoort een verhaal, leest een boek, of luistert naar muziek. Een sluier wordt opgelicht en vóór je opent zich plots een wonderlijke wereld. Vanaf de drempel zie je rijke decoratie, exotische details. Het is helder, nieuw, vers en overstijgt
alles dat je van je dagelijkse wereld kent. Als een grandioze visie die uitgerold wordt. De personen en gebeurtenissen van die wereld zijn krachtig en weten niets van jouw bestaan als toeschouwer af. Dat volstrekt onafhankelijke oefent een onbedwingbaar sterke aantrekkingskracht uit. Het lijkt iets 'hogers', volwaardig, compleet.

De wereld die het verhaal schetst is je niet helemaal bekend, het heeft iets mysterieus. Het ademt iets heldhaftigs, het toont iets dat jij nog niet hebt volbracht en de weg ernaartoe ligt nu opeens wagenwijd open. En toch is dat gepresenteerde land je ook niet helemaal onbekend. Het verhaal is als een vista van dat deel van jezelf dat nog onontdekt was, en lag te wachten tot je het zou vinden.

Een beetje angstig, en tegelijkertijd heerlijk. Er is een opwinding, een grote energie om mee te gaan, om al het overige te negeren, om die wereld voort te laten duren. Het gevoel is licht, alert, levendig. Er klinkt een overdonderend ‘ja’ om die wereld binnen te gaan.

Fascinatie is subjectief en sterk persoonlijk. De sfeer lijkt buiten het bereik van woorden te blijven; over het beleefde of geziene is bijna niet geloofwaardig of getrouw te communiceren. Je bent volstrekt alleen in je fascinatie. En die eenzaamheid verleent fascinatie haar kracht.

Hoge koorts of herkenbaar… Iemand?