Shanghai

... is niet de naam van een rustiek Catalaans dorpje. Shanghai is het bruisende boegbeeld van Chinese welvaart en vooruitgang, en een havenstad zo’n achthonderd kilometer loodrecht ten noorden van Taiwan. Vierentwintig miljoen man sterk (net als Taiwan), lees ik in de grote online encyclopedie. Hier schreeuwt het leven om wat ze elders zachtjes fluistert: méér van zichzelf. In al haar duizelingwekkende gedaanten. Het wil hoger, duurder, verder, sneller.

Behoorlijk snel is de rit van het vliegveld naar de stad in de Maglev trein: met 431 topsneldheidskilometers in het uur is de ruim dertig kilometer lange klus in zeven minuten en een paar seconden geklaard. (Zonder passagiers zet de trein vijfhonderd km/u als PR neer.) Helaas reisde ik gedurende ‘spitstijd’, waarin de teller het na een bescheiden driehonderd voor gezien houdt, en de reiziger zo’n volle minuut langer aan de ervaring is overgelaten. Met bochten waarin het voertuig bijna 45 graden overhelt is dat toch nog een  heel enerverende manier om de skyline van Shanghai aan je voorbij te zien flitsen. Maglev staat voor de manier waarop de trein wordt aangedreven: magnetic levitation. Omdat de trein de rail niet raakt maar erop ‘drijft’, vlieg je dus in feite.

Met on-Aziatisch zelfverzekerde blik en voorkomen (Shanghaïenaren staan er in de wandelgangen om bekend wat neer te kijken op de rest van China) paraderen de mensen van het goede leven over de brede trottoirs aan de voet van halve-kilometer-hoge torens van glas en staal, de financiële motoren van de Chinese- en wereldeconomie. Exorbitant vermogende Chinezen, de nieuwe rijken der aarde zitten hier. Maserati, Ferrari en Porsche zetten hier veel producten af, die opvallend vaak bestuurd worden door vrouwen. Zij die voor hun vervoer net als ik aangewezen zijn op de metro kunnen in- en uitstappen op één van de 330 stations verdeeld over een netwerk van 550 kilometer rail!

Skyline Lujiazui bezien vanaf 'The Bund' (met dank aan Qilei Cai)

Een keur aan koloniale gebouwen aan de waterlinie en op diverse plaatsen in de stad, hoofdzakelijk in Franse, maar ook in Russische stijl, getuigen van een kleurrijk en vernieuwend verleden. Inderdaad heeft Shanghai de toerist heel wat te bieden met ook vele musea, internationale sportevenementen, parken en toonaangevende architectuur.

Temidden van die pracht en diversiteit moet je met een wat wrange smaak constateren dat de manier van leven die vele Shanghainezen verkiezen niet of nauwelijks verschilt met die van lotgenoten in metropolen als bijvoorbeeld Bangkok, Taipei, Tokio of Hong Kong.

‘New Living.’ Er schiet er een spookbeeld door me heen. Door smartphone-fetisjisme overmande Starbucks-burgers bevolken glimmende ‘full serviced’ appartementen en zoeven creditcard zwaaiend van roltrap naar roltrap door een jungle van shoppingmalls. Alles is brandschoon, maar moreel is het een vuilnisbelt. Alsmaar wilder graaiend naar mogelijkheden om de torenhoge hebzuchtlasten op te hoesten. Treurnis voor de angst en paranoia tentoongespreid. De verschrikkelijke verkwisting van een unieke kans, de buitengewone kwaliteiten van mens-zijn… The ugliness of being cut off from the beauty of the world. The inability to wonder, to marvel, to inquire deeply and flow freely; it strikes me as a tragedy…

Dan kom ik weer bij zinnen. Neem een slok van m’n iced cappu-to-go.

De Yangtze rivier mondt hier uit in zee, de Chinese in dit geval. Een slordige vierduizend kilometer stroomop- en westwaarts perst dat stroompje zich nabij onze voormalige woning een weg door de Tiger Leaping Gorge. Contrast. Afgelopen nacht zagen we onze oranjemannen aan het werk. "Lobben" & Co zijn ook voor Chinezen hier grote bekenden. Shàng betekent op, of boven. Hǎi betekent zee. Groeten uit ‘boven zee’! ’t is hier, vrij letterlijk, fantastisch.