De vrije man

“When the karmic wind blows, you better pay attention, relax, and enjoy the ride.”  Een decenn ium geleden verscheen Wan Hsiang Wei op de weg. Niet in de berm, maar er dwars op, als een niet te vermijden verkeersdrempel. In de remmen dus. Om vervolgens door te schakelen. Twee werelden komen samen en dat betovert. Nadat de kruitdampen van het aanvankelijke vuurwerk optrekken, glinsteren rozengeur en maneschijn in het beste geval slechts bij tijd en wijle, en voor het overige is het toch vooral ook “a rough ride” gebleken, zoals de Engelse taal het zo treffend verwoordt. Godzijdank. En dat bedoel ik niet in masochistische zin. Want waar waren we gebleven zonder de prachtig confronterende en aanvullende kwaliteiten van Hsiang Wei? Haar bruisende inconsistentie een verleidende lach naar de starre logicus. Haar gedurfde doen een verkwikkende oproep aan dromer en denker. Haar onberekende vrijgevigheid een frisse wind door muffe vrekkentrekken. Haar stromende impulsiviteit ee

Als mensen sommige dingen zien als mooi Worden andere dingen lelijk Als mensen sommige dingen zien als goed Worden andere dingen slecht Iets en niets brengen elkaar voort Moeilijk en makkelijk vullen elkaar aan Lan g en kort nemen elkaar de maat Hoog berust op laag Voor en na volgen elkaar Zonder weet van haar wortels is het zichtbare deel van de boom maar nauwelijks te waarderen. Stukje bij beetje wordt helder op wat voor fundamenten de samenleving hier is gebouwd. Zoals de Christelijke traditie en de Griekse denkers ons doen en laten diep hebben beïnvloed, en dat nog altijd doen, hebben Taoïsme en Boeddhisme hier grondig vorm gegeven. Alsmaar terugkerend thema: tegenstellingen rijzen samen; niets bestaat in afzondering. Zie de relatie, en je zult als vanzelf zorg dragen. Het vers hierboven is het tweede uit de Dao De Jing, de voornaamste leidraad in het Taoïstische gedachtegoed.  (Bij elkaar vertaald uit werken van zowel Stephen Mitchell als Roeland Schweitz

Een foto van bijna tien jaar geleden. Gemaakt tijdens een bezoek aan “Hot Coffee”, een weeshuis annex koffietentje met wat gastenkamers ergens in noord Thailand. Zo’n plek waar wat welwillende mensen met minimale middelen en opgestroopte mouwen shit  omsmeden tot rijke compost, in plaats van erbij neer te zitten. Wat regels in het gastenboek. Heel af en toe herlezen we ze. De haren ook nu weer rechtop. “NYC offices” komen in vele verschillende gedaantes. Hete koffie uiteraard ook.  Vertaling: “M’n zoon en ik zijn op een twee-maandse motorreis. Ik, 54, heb nog zes maanden te leven en wil de wereld ontdekken – een wereld waarvan ik niet wist dat ze bestond buiten m’n kantoor van 9 bij 6 meter in New York, waar ik als handelaar in valuta elf uur per dag   door de kamer ijsbeerde. Nu realiseer ik dat m’n leven niet geleefd is – dat maakt me verdrietig, maar hier in “Hot Coffee” heb ik tenminste kunnen zien hoe leven zinvol is. Dank voor het inzicht!" …

Moet die paal aan de horizon (uit het vorige bericht) soms nog aan bepaalde voorwaarden voldoen?  Goed punt. Er is de gewoonte om doelen te formuleren die toch vooral haalbaar zijn. Die bepaling lijkt nogal wiedes, maar er is een probleem met haalbare doelen. En dat is dat je zo gauw je een doel behaald hebt weer bij af bent. Het richtpunt is vervallen, en dus verliezen de dingen de betekenis die ze in relatie tot dat doelwit hadden. Andermaal bevind je je op onbeduidend terrein. En dan? Een nieuw doel? Dat voelt een beetje als jezelf bedonderen.