Wederhelft

“When the karmic wind blows, you better pay attention, relax, and enjoy the ride.” 

Een decennium geleden verscheen Wan Hsiang Wei op de weg. Niet in de berm, maar er dwars op, als een niet te vermijden verkeersdrempel. In de remmen dus. Om vervolgens door te schakelen.

Twee werelden komen samen en dat betovert. Nadat de kruitdampen van het aanvankelijke vuurwerk optrekken, glinsteren rozengeur en maneschijn in het beste geval slechts bij tijd en wijle, en voor het overige is het toch vooral ook “a rough ride” gebleken, zoals de Engelse taal het zo treffend verwoordt. Godzijdank. En dat bedoel ik niet in masochistische zin. Want waar waren we gebleven zonder de prachtig confronterende en aanvullende kwaliteiten van Hsiang Wei?

Haar bruisende inconsistentie een verleidende lach naar de starre logicus. Haar gedurfde doen een verkwikkende oproep aan dromer en denker. Haar onberekende vrijgevigheid een frisse wind door muffe vrekkentrekken. Haar stromende impulsiviteit een kriebelende reminder om plannen tijdig los te laten. Haar weerloos betrokken-zijn bij minderbedeelden een spontane sneer naar de vooringenomene. Haar woelig zorgende hart een olijke knipoog naar gekunstelde argeloosheid. Haar wegwijzen naar liefde, het onbegrensde.

Dank aan hen die de lof toekomt voor dit grote geschenk. En aan jou Hsiang Wei, om wie je bent, omdat je laat bloeien.