Van thuis terug...

“Wat fijn dat je geboren bent

En erg fijn dat je nog leeft

En vooral in deze conditie.”

Terug van weggeweest. Kerst, oud en nieuw, en jarig-zijn vieren op de thuisbodem. Je was er hoogstwaarschijnlijk deel van, ik hoef niet te vertellen hoe bijzonder fijn en gewoon gezellig dat was. En die nieuwe ome Joep is een verdraaid goeie kerel!

Uit de tas pak ik de wenskaarten die ik voor vertrek uit Nederland in de gauwigheid nog mee griste; lees ze hier eens rustig door. Het doet je opleven, wat mensen je toewensen. In slechts een zin of twee. De power van een nobele intentie is zo prachtig. Ik op mijn beurt bedank jou voor het perfecte deel dat je was en bent van ons bezoek en leven.

Nepal toen, werd voor ons opnieuw een bevestiging van het grote nut van investeren in afstand en tijd voor studie en reflectie, in zelfonderhoud als voorwaarde voor een behouden vaart. Onder het bekwame oog van gouden ‘gidsen’ die bekend zijn met de diverse valkuilen onderweg. Bekend raken met je eigen emotionele landschap, de geniepige obstakels en verborgen tankstations; denkpatronen leren herkennen en langzaam gezonder en transparanter maken. Innerlijke weelde, durven ervaren. Ik heb er eerder over proberen te schrijven, en zal dat af en toe ook blijven doen.

Het Tibetaanse en Chinese jaar van de Earth Dog brak aan, en een aardbeving bracht ons stadje in het nieuws. Trouwe vrienden veegden de scherven bij elkaar en bij terugkomst vorige week trof ik ons huisje spik en span aan. Het wel héél veel graden overhellende gebouw is inmiddels niet meer; de plek is omgetoverd tot plak asfalt, beschilderd met parkeervakken.

Om er nog verder verzekerd van te zijn dat de status-quo constant danst, zijn de thermometers hier al vroeg opgewonden, in schril contrast, zo begrijpen we, met die in schaatsend Nederland in deze vroege lente/late winter (haal door wat u niet van toepassing vindt).

En dus weer terug, in het hier nog altijd. “It giet oan”.