De vrije man

“Wat is het”, dacht ik na verloop van tijd, “dat de mensen en het leven in het oosten verschillend maakt, een andere smaak geeft?” Die vraag dwong eerst en vooral tot bestudering van de gebruiksaanwijzing waarmee ik mezèlf tot dan toe een weg door de gebeurtenissen had gebaand. ‘Lineair’, stond er met vette letters in. Dat zou als volgt kunnen klinken. We zetten een stap, verrichten een handeling. Die is in een bepaalde richting, de richting van een doel. Dus met die stap passeren we een stukje van de weg die ons brengt naar de beoogde bestemming. Daar zit een tijd- en

Bert vertelde over Alies. Alies ging naar de kerk, elke zondag om half elf ‘s ochtends. Ze zat altijd op de vijfde bank, twee plaatsen van het gangpad vandaan. Het was haar favoriete plek om te luisteren naar de preek te van die fijne pater Pieters. Sinds een tijdje was er een wat oudere vrouw naast haar in de bank komen zitten. De hele mis door was die vrouw met van alles bezig. Ze rommelde in haar handtasje, knisperde met het pepermuntpapier en pulkte aan het liedboek. Het was hoogst irritant vond Alies, die de vrouw al eens vergeefs een

Je hebt methodes Voor het voorspellen van klantgedrag en verkoopcijfers Je hebt manieren Voor het voeren van gesprekken met vrouw en collega’s Je hebt technieken Voor het onderhouden van je huis, je tuin, je auto Je hebt wegen Om met lening, lichaam, regen Om met de dingen om te gaan Maar waar is je techniek Voor het spervuur van gedachten Met welk gereedschap werk je Aan de file in je hoofd Waar is je methode Die de storm in het hart doet bedaren En de honger stilt Op welke manier zorg je Voor de omgang met die zelf?

Als je geen probleem hebt; gefeliciteerd met je uitverkoring! Maar dan nemen wij hier afscheid. Want ik geef om problemen. Uitdagingen zoals Jan en alleman ze schijnbaar ongevraagd voor de voeten gegooid krijgen.  Lange tijd was ik werkeloos. Tot het probleem me opviel. Nog bijna niemand had gesolliciteerd. Daarnaast bezat ik goede papieren. Zo ben ik dus bij problemen in dienst gegaan. En wat denk je? Het verdient best lekker. Zelden zit ik nog om aanloop of een praatje verlegen.

Hsiang Wei’s broer is een wonderlijk mens. Als oudste in een gezin van drie dochters heeft Hsiang Wei biologisch gezien helemaal geen broer, maar in de cultuur hier wordt iemand met wie een goede persoonlijke band bestaat en van dezelfde generatie (maar net iets ouder) is, broer (Ge) of zus (Jie) genoemd. Ge (spreek uit Guh met de g als in ‘good’) is al getrouwd en heeft een verantwoordelijke baan bij een Japanse bouwonderneming als hij mijn vrouw, dan nog amper twintig jaar, leert kennen. Gebaseerd op diepe interesse in de leer van de boeddha bouwen de twee een uiterst hechte band op.

Je neemt niet op... Een andere lijn dan; Het allereerst ervaren Is de wereld van moeder Het allereerst ontvangen Zorg, bescherming, hoop Van moeder, niemand anders De rest komt later Die eerste indruk Was verbluffend Verdwijnt nooit meer uit een leven Je staat gegrift In m’n hart

Gisteren. Het was wat stijf in de rug en slapjes in de benen. “Een stukje fietsen zal goed doen. De boel even lekker laten werken.”  Zeker twintig minuten moet ik al getrapt hebben, toen plots tot me doordrong dat ik helemaal niet aan het fietsen was. Dat was schrikken. Wat was er wèl gebeurd? Uit jagen was ik geweest, zag ik in herinnering, naar plekken waar het uitzicht goed zou zijn. Een voorschot had ik genomen, op hoe moe maar voldaan de

Rudyard Kipling’s gedicht ‘If’ kwam me onder ogen in een tijd van twijfel en verwarring. Het bracht nieuw vertrouwen, een reuze-scheut energie en heroïsche veerkracht. Een eigen losse-pols-vertaling van de strekking volgt eronder, maar als je Engels beheerst vergeet die dan. If If you can keep your head when all about you        Are losing theirs and blaming it on you,    If you can trust yourself when all men doubt you,

We sparen. Niet alleen parkeren we geld bij de bank of in een waardevast goed. We sparen ook onze energie en moeite. We stoppen wat in een potje voor tijden van tegenspoed. Bewaren voor later. En zonder daarvan bewust te zijn, reflecteren we met die intentie een fundamenteel disrespect voor ons leven. Iets inhouden, iets achter houden, onthult het verborgen geloof dat het nu niet compleet is, dat het huidige moment onze volle aandacht en vertrouwen niet waard is. We zouden moeten voorbereiden op, onze plaats veiligstellen in, een toekomstig moment, een nog

Zondagochtend. Kabbelend kalm op straat nog. Als een magneet trekt de zon, sinds dagen weer ontbloot, alles en iedereen in haar bereik. Driehoog verdringen de schildpadden zich op de grote steen middenin de vijver van dit park. De sakura schittert, de eekhoorns zijn uitgelaten. In sixties-spencer onder ‘n boom, de slow-motion dans van een man, ingekeerd, wellicht met alles in contact. Ik laat m’n gemoed liften op de stralen, en verbeeld een regen van vreugde in druppels neerdalend op iedereen en alles dat ik me kan voorstellen. In het tijdsbestek van een kinderhandjevol maanden droombezoek ik familie

Verbinding hebben we al. Anders hadden deze woorden je nooit onder ogen kunnen komen. Toch? Er zijn er voor wie dat wat er op deze pagina gebeurt gesneden koek is; die dit hebben gehoord, geprobeerd, zijn gepasseerd. Die hebben geen interesse en zullen de balzaal vlot verlaten. Er zijn er ook voor wie wat hier gebeurt je reinste lariekoek is; voor wie het zelfs met de beste wil nog niet tot leven komt. Ook zij hebben geen interesse en gaan de balzaal niet betreden.  En er zijn er die ergens iets voelen kriebelen. Wiens aandacht ergens aan is blijven haken, al is niet precies te duiden hoe en waar. Hen zou ik willen vragen om mee te onderzoeken, te proeven, te voelen waar we naartoe gaan en wat er precies gebeurt. Dat gaat het best als de neiging tot het vormen van conclusies wordt weerstaan. Want met het vormen van een conclusie zitten we onmiddelijk vast. Wat er hier wordt afgetast heeft misschien helemaal niets van doen met waar of onwaar. Het heeft veel weg van dansen. D

Meer en meer versnipperd raakt ‘de stuff’ van onze wereld. Informatie, aandacht, mensen, materie. Blogs passen uitermate goed in dat beeld. Met de groeiende afstand tussen de deelnemers, met het afbrokkelen van onderling begrip, wordt eerlijk en precies communiceren een uitdagende deugd. De reis op zoek naar zin en zaligheid, groener gras en de grote onbekende, voerde inmiddels langs vele plekken, gebeurtenissen en ontmoetingen, maar lang bleef ik in de veronderstelling dat ik niets van waarde te delen had. Daarmee heb ik zowel anderen als mezelf tekort gedaan misschien. Gelukkig is het nooit te laat. Onconventioneel of open deur; voor wie het wat lijkt hier mijn poging een bijdrage te leveren aan liefde en begrip. Noem het een handreiking naar het leven met haar mensen, mijn mensen, naar wie ik zo lang met argusogen heb gekeken.