Mis verstand

Bert vertelde over Alies. Alies ging naar de kerk, elke zondag om half elf ‘s ochtends. Ze zat altijd op de vijfde bank, twee plaatsen van het gangpad vandaan. Het was haar favoriete plek om te luisteren naar de preek te van die fijne pater Pieters.

Sinds een tijdje was er een wat oudere vrouw naast haar in de bank komen zitten. De hele mis door was die vrouw met van alles bezig. Ze rommelde in haar handtasje, knisperde met het pepermuntpapier en pulkte aan het liedboek. Het was hoogst irritant vond Alies, die de vrouw al eens vergeefs een
veelzeggende blik had toegeworpen. Zo kon ze pater Pieters’ uitleg niet verstaan. De zondag erop verzocht ze haar buurvrouw vriendelijk doch direct om stil te zijn. De vrouw knikte en glimlachte wat, maar het mocht niet baten. Ze leek doof.

Na drie weken besloot Alies acht banken verderop te gaan zitten, en veel meer naar links. Maar het leek wel alsof ze ook hier het geritsel van de vrouw nog kon horen. Bovendien was het zicht op de preekstoel hier niet ideaal.

“Wat denk je dat er gebeurt?” zei Bert. Op een klare dinsdagmiddag had Alies ineens een ingeving. Was het eigenlijk de oude vrouw wel haar telkens afleidde? Of was het misschien soms de stem, de gedachte die zei: “Oh nee, weer dat geluid! Zo kan ik niets volgen. Wanneer houdt ze nou eindelijk op…” die Alies werkelijk belette om op te letten?

De zondag erop zat Alies weer naast de vrouw op haar oude stek. Niet lang na de opening van de mis begon het gefrunnik al. En direct hoorde Alies de stem die weer hetzelfde wilde gaan zeggen. Toen glimlachte ze lief naar de stem, pakte hem op, zette hem op de achterste kerkbank neer, en ging weer zitten op haar plek. De oude vrouw ritselde die ochtend luid als nooit tevoren. En Alies? Alies luisterde naar de preek van pater Pieters, die helder was. Ze begreep.