Spaarverlies

We sparen. Niet alleen parkeren we geld bij de bank of in een waardevast goed. We sparen ook onze energie en moeite. We stoppen wat in een potje voor tijden van tegenspoed. Bewaren voor later.

En zonder daarvan bewust te zijn, reflecteren we met die intentie een fundamenteel disrespect voor ons leven. Iets inhouden, iets achter houden, onthult het verborgen geloof dat het nu niet compleet is, dat het huidige moment onze volle aandacht en vertrouwen niet waard is. We zouden moeten voorbereiden op, onze plaats veiligstellen in, een toekomstig moment, een nog
niet bestaande situatie. Er is iets mis, er klopt iets niet met dit moment hier. We durven het nu niet te geloven. Nog niet. Nooit niet.

En hoe vaker en ijveriger we ons een voorstelling maken van die toekomst, hoe meer en gedetailleerdere scenario’s er in ons opdoemen. Des te meer we de onzekerheid van de toekomst voor de geest halen, des te meer dingen we kunnen bedenken die mis gaan. In plaats van iets op te bouwen gieten we onze energie weg in een onbekend zwart gat. We zijn met onze bemoeienissen zo ver uitgesmeerd over de toekomst dat zelfs het altijd aanwezige en heldere hier haar vertrouwen in ons lijkt te hebben verloren. Oftewel het nu reflecteert terug wat we van haar vinden en hoe we haar behandelen.

Misschien hebben we een vertekend beeld bij hoe het is om alles in het nu te investeren. Dat het lijkt alsof we een marathon moeten lopen om al onze energie nu te gebruiken. Of het geld dat er is stante pede weg te geven, of te besteden aan de aankoop van iets. Maar ook dan missen we het punt; dat lijkt evenmin op het vertrouwen van dit moment, van deze dag.

Op mijn bankrekening staan centen. Laat er geen misverstand over bestaan. Ik ben zuinig opgevoed. En vragen en beslissingen met betrekking tot de toekomst houden ook mij bezig.

Maar ik merk dat des te meer ik me durf te richten op wat dichtbij is en momenteel, des te meer dat moment zich ontspant en haar mogelijkheden aan me blootgeeft. Het hier betaalt mijn vertrouwen in haar altijd terug. En hoe meer ik mijn pas in en op het nu durf te zetten, des te meer de toekomst zich onder mijn juk vandaan opricht en zorg draagt voor zichzelf. Er zijn minder zorgen over het banksaldo, dat alsmaar gezonder wordt, en over wat er volgende maand misschien kan gebeuren. Het nieuws verdwijnt naar de achtergrond. Je begint je eigen nieuws te maken. Dat is geen struisvogelpolitiek. Oppotten en vasthouden verraadt veel meer over het uit de weg gaan van wat er gebeurt en is.

Als zorg en energie zo volledig mogelijk besteed, of béter nog; gegeven worden aan dat wat om aandacht vraagt, en dat gebeurt altijd op dit moment, worden toekomstwolken de kans ontzegd om samen te pakken. En als de kans ze niet is gegeven om samen te pakken, dan kunnen ze ook geen onweer brengen.

Die winstuitkering in en van het nu is de ultieme stimulans. Dus voorzichtig probeer ik het weer. En meer. Leren vertrouwen is niet eenvoudig. Evenmin is het een gelikt idee of super-truc. Het is te doen en ondervinden.