De vrije man

De contreien houden niet op met het blootleggen van een liefde waarvan ik de diepte kan peilen noch uitdrukken. Wat visuele ondersteuning hier van een ontdekkingsdag in en rond het kustgebergte op een halfuurtje brommen van huis. De luchtvochtigheidspercentages van 90+ behoren gelukkig weer even tot het verleden. Najaarlijkse maanden brengen keien van diepe luchten in heel behapbare temperaturen. Wat feiten en cijfers over onderliggende krachten in een futiele poging de romance in te kleden. Met minieme aanleg voor fotografie, en klaarblijkelijk pertinente voorkeur voor blauw en groen… Zicht van Hualien in zuidelijke richting. Het hoopje in het midden van de foto is de start van de Coastal Mountain Range, die over een lengte van zo’n 180 kilometer naar het zuiden uitstrekt. Hier boort de Filipijnse aardplaat (links) zich een weg in (of eigenlijk: onder) de Euraziatische aardplaat (rechts). De krachten in op- en westwaartse richting van de Filipijnse plaat (komend dus uit de richti...

Alan Watts werd bij een groot publiek geliefd als één van de pioniers die zienswijzen uit de oriënt onder ons westerse voetlicht brachten. Hij bezat het sierlijke talent om de centrale methoden in de Indiase, Chinese en Japanse culturen, en met name zen, piekfijn en eenvoudig inzichtelijk te maken voor mensen van onze snit. Niet als vermaak, maar als (preventief?) middel tegen neurose, frustratie, en andere mentale valkuilen. Of… misschien deed 'ie het eigenlijk gewoon zomaar… Hier een aflevering uit een televisieserie uit 1959 rond thema’s als natuur, gezondheid, relatie en waarnemen. Het soort onderwijs dat zo welkom zou zijn op de middelbare school. De dan nog jonge, baardloze Watts doet de gevolgen van denken en meten hier met simpele voorbeelden en in begrijpelijke taal uit de doeken. Wat houdt dat in voor jou? Met verbazing en plezier heb ik veel opgestoken van deze technisch overigens ook geweldige opnameproducties!

“When the karmic wind blows, you better pay attention, relax, and enjoy the ride.”  Een decenn ium geleden verscheen Wan Hsiang Wei op de weg. Niet in de berm, maar er dwars op, als een niet te vermijden verkeersdrempel. In de remmen dus. Om vervolgens door te schakelen. Twee werelden komen samen en dat betovert. Nadat de kruitdampen van het aanvankelijke vuurwerk optrekken, glinsteren rozengeur en maneschijn in het beste geval slechts bij tijd en wijle, en voor het overige is het toch vooral ook “a rough ride” gebleken, zoals de Engelse taal het zo treffend verwoordt. Godzijdank. En dat bedoel ik niet in masochistische zin. Want waar waren we gebleven zonder de prachtig confronterende en aanvullende kwaliteiten van Hsiang Wei? Haar bruisende inconsistentie een verleidende lach naar de starre logicus. Haar gedurfde doen een verkwikkende oproep aan dromer en denker. Haar onberekende vrijgevigheid een frisse wind door muffe vrekkentrekken. Haar stromende impulsivitei...

Als mensen sommige dingen zien als mooi Worden andere dingen lelijk Als mensen sommige dingen zien als goed Worden andere dingen slecht Iets en niets brengen elkaar voort Moeilijk en makkelijk vullen elkaar aan Lan g en kort nemen elkaar de maat Hoog berust op laag Voor en na volgen elkaar Zonder weet van haar wortels is het zichtbare deel van de boom maar nauwelijks te waarderen. Stukje bij beetje wordt helder op wat voor fundamenten de samenleving hier is gebouwd. Zoals de Christelijke traditie en de Griekse denkers ons doen en laten diep hebben beïnvloed, en dat nog altijd doen, hebben Taoïsme en Boeddhisme hier grondig vorm gegeven. Alsmaar terugkerend thema: tegenstellingen rijzen samen; niets bestaat in afzondering. Zie de relatie, en je zult als vanzelf zorg dragen. Het vers hierboven is het tweede uit de Dao De Jing, de voornaamste leidraad in het Taoïstische gedachtegoed.  (Bij elkaar vertaald uit werken van zowel Stephen Mitchell als Roeland Schw...

Een foto van bijna tien jaar geleden. Gemaakt tijdens een bezoek aan “Hot Coffee”, een weeshuis annex koffietentje met wat gastenkamers ergens in noord Thailand. Zo’n plek waar wat welwillende mensen met minimale middelen en opgestroopte mouwen shit  omsmeden tot rijke compost, in plaats van erbij neer te zitten. Wat regels in het gastenboek. Heel af en toe herlezen we ze. De haren ook nu weer rechtop. “NYC offices” komen in vele verschillende gedaantes. Hete koffie uiteraard ook.  Vertaling: “M’n zoon en ik zijn op een twee-maandse motorreis. Ik, 54, heb nog zes maanden te leven en wil de wereld ontdekken – een wereld waarvan ik niet wist dat ze bestond buiten m’n kantoor van 9 bij 6 meter in New York, waar ik als handelaar in valuta elf uur per dag   door de kamer ijsbeerde. Nu realiseer ik dat m’n leven niet geleefd is – dat maakt me verdrietig, maar hier in “Hot Coffee” heb ik tenminste kunnen zien hoe leven zinvol is. Dank voor het inzicht!" … ...

Moet die paal aan de horizon (uit het vorige bericht) soms nog aan bepaalde voorwaarden voldoen?  Goed punt. Er is de gewoonte om doelen te formuleren die toch vooral haalbaar zijn. Die bepaling lijkt nogal wiedes, maar er is een probleem met haalbare doelen. En dat is dat je zo gauw je een doel behaald hebt weer bij af bent. Het richtpunt is vervallen, en dus verliezen de dingen de betekenis die ze in relatie tot dat doelwit hadden. Andermaal bevind je je op onbeduidend terrein. En dan? Een nieuw doel? Dat voelt een beetje als jezelf bedonderen.

Leg je ergens op toe. Zolang niet duidelijk is wat je precies wil, blijven de dingen waar je tegenaan loopt betekenisloos en vaag. De kans op positieve emoties en succesbeleving is dan navenant miniem. Als je weloverwogen een doel voor jezelf identificeert, verandert het karakter van je ervaringen. Of ze nu in de weg staan, of lijken te helpen; in het licht van je ideaal is het helder hoe om te gaan met je dagelijkse belevenissen en de zaken in de buitenwereld.

"Wás het maar zo simpel, dat er slechte mensen waren, ergens, geniepig kwaad zaaiend; en was het alléén maar nodig om ze te scheiden van de rest van ons en ze te vernietigen. Maar de lijn die goed en kwaad verdeelt snijdt door het hart van elk mens, en wie is er bereid om een deel van z’n eigen hart te vernietigen?" Alexander Solzhenitsyn

Stel je plant een brandnetel. Dan plant je eigenlijk niet één netel. De plant draagt zaad en vermenigvuldigt zich. Dat is natuur. Het brandnetelveldje dat volgt heb jij in werking gezet. Het resultaat kan je niet ontgaan.

De paus met een TED-talk! Niet alleen een parel van een aansprekende praat, maar ook het juiste distributiekanaal kiezen. Want TED is al jaren een hot en krachtig medium voor “ ideas worth spreading ” onder de moderne mens. De kerkvader heeft de zaakjes goed op orde, dat geeft de burger moed. Vooral het eerste idee dat de sympathieke man aansnijdt zette op een constructieve manier aan het denken: wat is er, zonder relatie met elk ander, over van 'jou'?  Je kunt de ondertiteling instellen op "Nederlands" via de setting-knop, naast de cc-knop.

Genoeg is genoeg. Een voortreffelijk, zeldzaam diep cliché. Met oude vriend Lex broedde ik begin deze eeuw uren en dagen op hoe ze eruit zou kunnen of moeten zien: " de Economie van het Genoeg ". Een spannende hint in de goede(?) richting vandaag op nu-punt-en-el. Over waar het begint. De prof. aan het woord? Tilburg University. Producing sensible minds… http://www.nu.nl/geldzaken/4806213/hoeveel-geld-genoeg-is-moet-zelf-beantwoorden.html

You will not be punished for your anger You will be punished by your anger Boedha

Let yourself be open and life will be easier.  A spoon of salt in a glass of water makes the water undrinkable.  A spoon of salt in a lake is almost unnoticed. Boedha

Ideeën en gedachten gaan dagelijks in grote getale door ‘het hoofd’, zonder dat er altijd structuur of helderheid in te bekennen is. Verwarrend! Spraak is een middel om orde aan te brengen in het geheel. Niet alleen naar de buitenwereld toe maak je duidelijk hoe je over dingen denkt. Met woorden, gesproken of geschreven, articuleer je ook naar jezelf toe wat er ‘van binnen’ eigenlijk gaande is; het mes snijdt aan twee kanten.

De rivieren rondom Hualien zijn pristien. Vandaag met een groep jongens en meiden uit de Filipijnen:

Dit leven draagt wat droeve feiten in zich Ze zijn onontkoombaar Wie er ook samenkomen, eens zullen ze scheiden Wát we ook vergaren, het zal verdwijnen Wát we ook opbouwen, vroeg of laat valt het uit elkaar Wie geboren wordt, gaat ook dood En toch zijn we druk met lekker eten,  geld, leuke kleren en een goede reputatie. “Wat negatief! Stoor ons toch niet in ons feestgedruis!” Als kinderen die zandkastelen bouwen op het strand En verbouwereerd in tranen achterblijven Schoppend en tierend naar het water A ls het getij doet wat ze nog nooit heeft kunnen laten En zand brengt voor nieuwe kastelen Wat blijft na grondige reflectie Verzoening met vergankelijkheid en dood Is de basis voor geluk Is het waard om voor te leven

Je merkt het raam pas op als er vuil op zit. Dan wrijf je wat. Maar slecht gezeemde ramen zijn een grotere doorn in het oog dan ongezeemde ramen. Smerigheid blijft nooit uit echter, en lang ongewassen schiet het raam haar doel voorbij. Zodra je met ramen zit, rest er geen bevredigende keuze anders dan te leren zemen, en daarin tot aan onbevlekt zicht continue te verbeteren.

Niet in afzondering, maar onderling afhankelijk ontstaan jij en ik, een object, een gebeurtenis; alles . Het zet te denken over de invloed die je uitoefent met je woorden, ideeën, handelingen.  Een fraai gedichtje over dit centrale begrip in het boeddhisme: You Are Me  You are me and I am you.  It is obvious that we inter-are.  You cultivate the flower in  yourself so that I will be beautiful.  I transform the garbage in myself so  that you do not have to suffer.  I support you you support me.  I am here to bring you peace  you are here to bring me joy. (Thich Nhat Hanh)

Het had van alles kunnen zijn. Het had ijskoud kunnen zijn, het had halfzijdige verlamming kunnen zijn, het had onenigheid kunnen zijn, of herrie. Het had een knellende schoen kunnen zijn, verbroken relatie, een verloren klant. De mogelijkheden die een dag, een mens, een moment, in zich draagt, zijn onvoorstelbaar divers en talrijk. Maar hoe weet je de afwezigheid van een belemmering? Je kunt het niet aanwezig zijn van iets, niet waarnemen. Ons systeem werkt niet in termen van ‘nee’, ‘niet’ of ‘geen’; het heeft geen mogelijkheid een ontkenning of schaarste te meten. Het functioneert op basis van wat is. Dus hoe waardeer ik m’n gezondheid? Hoe merk ik de balans van de samenleving waarin ik nu leef? Hoe wordt de waarde van vrede zichtbaar? Hoe geniet ik van stilte? Hoe kan ik dát zien wat er al is vóórdat de pleuris uitbreekt? Hier is een voorstel: Door nu, op het moment dat ze je nog niet overvallen hebben, contact te maken met die mogelijke beknellingen, ongemakken en grenze...