De vrije man

’t Is Samsara wat de klok slaat in Calcutta, met de nog levende doden op de stoepen in de wijken rond Howrak Bridge. In India ben je constant alert, en in dat opzicht brengt dit land het beste in je naar boven. Het is niet zozeer de angst voor diefstal of fysieke schade of gevaar, maar de continue dreiging om volledig te verdwijnen, te worden afgesloten van de functionele wereld. Om de hele show compleet te missen. En tegelijkertijd is er de alomvattende sfeer van

Op de dag dat ik Nederland acht jaar geleden de spreekwoordelijke rug toekeerde kwam er uit de bioscoop een scheutige portie inspiratie. “ Lucy ”, de film. In de Taiwanese spotlights vooral omdat het verhaal zich grotendeels afspeelt (en geschoten is) in de hoofdstad Taipei. Voor ons minstens zo interessant vanwege het / een thema: evolutie van bewustzijn. Wat beperkt onze invloed op en controle over ervaring en kennis? En wat als we 

“Men go forth to wonder at the heights of mountains, the huge waves of the sea, the broad flow of the ocean, the courses of the stars, and they pass by themselves without wondering.” Augustine (Confessions, book X, ch. 8)

Het bestaan op Formosa krijgt wat gestalte. Er wordt druk geklust in het appartement dat weldra ons nieuwe thuis is. Een aangeschaft scootertje heeft onze mobiliteit danig vergroot. Zonder zo’n apparaat kun je jezelf bovendien onmogelijk als volwaardig Taiwanees beschouwen. Ook de Nederlandse papieren die overlegd moeten worden om hier een verblijfsvergunning te verkrijgen komen langzaam maar zeker boven water drijven. De mannen van het weer, zij die het weten kunnen, vinden: het is uitzonderlijk

Heaviness forced its way Into the house and planned to stay; “From peace are we distracted Have heart grossly neglected” But… stop Can it be lighter Sweeter and brighter With flowers and kisses For friends and for misses? Yes it can!  From the very same spot arise Our battleground and paradise

Afgelopen week speelden we voor vrijwilliger tijdens een grote festiviteit in een tempel net buiten Taipei. In de Soto Zen traditie. Met veel hiërarchie, en lekker streng met regels en voorschriften, waar ik als Nederlandse vrijgevochtene zo van smul. Leggen de inwoners van Taiwan als volk al een angstige portie vlijt aan de dag, Taiwanese nonnen zijn helemáál niet stuk te krijgen als het om werklust gaat. Van (heel) vroeg tot laat deden ook wij ons best in touw te blijven. De hoofd-non in de lijn, voor de gelegenheid overkomend uit de Verenigde Staten, zou ‘s avonds van het vliegveld afgehaald worden. Of ik de auto wilde wassen. Dat wilde ik wel. Daar stond ie. Een puntgave, spierwitte. Alsof ie net uit de showroom kwam. Geen stofje op te ontdekken. Zoals in Zen-tempels alles altijd brandschoon is. Misschien werd er een andere auto bedoeld. Ik keek om me heen. Maar nee. Het moest deze zijn. “Met zo’n instructie heb ik al eens eerder getwist”, herinnerde ik me alvor...

Toen ik naar school ging vroegen ze me wat ik later wilde worden. Ik schreef op “gelukkig”. Ze vertelden me dat ik de opdracht niet begreep. Ik vertelde ze dat ze het leven niet begrepen. (John Lennon)

Je ontmoet een persoon. Bezoekt een land. Observeert een grazend schaap. Er is contact. Er gebeurt iets tussen jullie, tussen jou en wat je waarneemt. In welke richting stroomt dat wat er gebeurt? Plaats je de persoon in het juiste dossier op de juiste plank van je zorgvuldig opgebouwde archief? Of reorganiseert de persoon spontaan jouw kasten in een nieuwe, frisse setup? Is het ‘m wellicht vrij om je hele kaartenbaksysteem overhoop te banjeren?

Meeleven, hoe beperkt de pijn van een ander vaak ook maar voorgesteld kan worden, doen we ook vanaf deze plaats met de velen in Nederland en elders die nu moeten leven met radeloosheid en het verdriet van groot verlies. Dat er iets mag komen, snel, ooit, dat steun geeft, begrip en nieuwe hoop. Behalve de tragedie rondom de vliegramp is er hier nòg iets dat de gemoederen bezig houdt. Op het smart-fotootje van gister lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht:

Een liedtekst, geschreven en gezongen door een bijzonder mens; Tracy Chapman.  E en smeekbede voor het eeuwige moment vanuit waar we terugkijken op het gegane, vanuit waar we dromen over wat nog niet was...  maar waarbuiten we nooit zullen zijn.  Een hartstochtelijke uitnodiging om terug te keren.   Prachtplaat. If Not Now If not now then when If now today then

Over het avontuur dat we aangaan het pad door den vreemde de test in het donker zei Jo:

Door het raam kijk ik uit over het dorp. Het groen van de zomerse struiken en bomen plukt weelderig in schijnbaar willekeurige patronen tussen de grijze pannendaken met opkrullende nok boven de wit gekalkte muren van de huizen. Ergens blaft een hond, terwijl schemer zachtjes valt. Verderop, afgezet met paarsige gloed, de einder van bergen, waarop ik meer masten met elektriciteitskabel ontwaar dan zes jaar geleden. Hoog boven het dal, recht onder een scherpe piek, is het vlekje van Wen Feng tempel nog zichtbaar.

...om aardig te zijn?

... is niet de naam van een rustiek Catalaans dorpje. Shanghai is het bruisende boegbeeld van Chinese welvaart en vooruitgang, en een havenstad zo’n achthonderd kilometer loodrecht ten noorden van Taiwan. Vierentwintig miljoen man sterk (net als Taiwan), lees ik in de grote online encyclopedie. Hier schreeuwt het leven om wat ze elders zachtjes fluistert: méér van zichzelf. In al haar duizelingwekkende gedaanten. Het wil hoger, duurder, verder, sneller.

Karma is een begrip van monumentaal belang in veel levensovertuigingen en samenlevingen in het deel van de wereld dat wij oosten noemen. Door ons niet-geelhuiden schuine streep spleetogen wordt het uit het Sanskrit stammende woord vaak onbegrepen als iemands ‘lot’ of ‘voorbestemming’, en met zo’n idee kunnen mensen die graag aan hun eigen roer staan en voor wie bijna niets heiliger is dan de vrije wil en keuze, uiteraard niets. Maar karma betekent letterlijk ‘actie’, of ‘daad’. Het verwijst naar het principe van oorzakelijkheid waarbij intentie (motivatie) en acties van een persoon zijn of

“Ik heb meer dan negenduizend worpen gemist in m’n carrière. Bijna driehonderd westrijden heb ik verloren. Zesentwintig keer werd de wedstrijdbeslissende worp me toegespeeld en miste ik. Ik heb keer op keer op keer gefaald in mijn leven. En daarom ben ik succesvol.” Michael Jordan; niet zomaar een sportman.