De vrije man

Beste alles en iedereen, Al een tijdje hik ik aan tegen een bericht aan jou. Maar er is niets specifieks dat ik aan je kwijt wil merk ik telkens als ik ervoor ga zitten. Of toch… Misschien heeft het te maken met een soort van knoop in de onderbuik weet je wel. Bonje in de boezem of zo. Ik bedoel ik weet niet of ik altijd billijk tegen je geweest ben. Begrijp je? 

En daarboven in de bergen Waar de sporen vervagen Komt altijd de vraag Wat is het dat ons aantrekt In de open natuur? Vanwaar de fascinatie Met de bossen, de vogels Een stromend beekje? Over- en vergezichten Besneeuwde toppen Wat zoeken we daar Alleen met de elementen In de outdoors In ruimte en groen Dat de huizen, de trottoirs En de mensen i n de stad Ons niet geven kunnen? Na die vraag wordt het vaak Nog stiller... Niemand schijnt zichzelf Voldoende te kennen Om antwoord te zijn

Af en toe speel ik voor gids op de wandelpaden in Taroko National Park hier in de omgeving. Eén van de reisgezellen maakte een filmpje van onze tocht over "Zhuilu Old Trail", heel toepasselijk ook wel the Cliff-walk genoemd. Raar maar waar: het paadje dat je ziet was in het verleden een belangrijke handelsroute gebruikt door de Truku aboriginals (één van de oorspronkelijke bewonersgroepen van Taiwan), en mat ongeveer een derde van de breedte die ze nu is.

Op zoek naar durf en vermogen richt ik me vaak tot Mahatma Gandhi. Zijn zachtaardige kijk op, en omgang met de wereld en anderen, toont dat kracht niet synoniem is aan fysieke capaciteit. Vandaag wil de wereld ons laten geloven dat we ons groot en opvallend moeten maken om sterk te zijn.

In 1854 werd aan opperhoofd Si'ahl (aan wie de stad Seattle haar naam dankt) door de blanke regering een bod gedaan op het resterende land van z’n stam, de Duwamish. Het betoog dat hij hield als antwoord aan de afgevaardigde delegatie spreekt sterk tot de verbeelding en hoewel er over de precieze inhoud en vertaling veel discussie bestaat, is de strekking ervan een eigen, aanstekelijk leven gaan leiden onder bijvoobeeld natuurliefhebbers, pacifisten en jan-modalen als ik.

Er is in deze dans door den vreemde heel veel onzeker. Of de accupunctuur volgend jaar nog in het basispakket zit? Wellicht. Een nat of een droog voorjaar? Geen idee. Morgen een pechdag? Zou kunnen. De prijs van melk de volgende periode? Niet met zekerheid te zeggen. Gelukkig getrouwde buren? Kanker? Nike marktleider? Wie zal het zeggen. Gelukkig staat er in dat hele schimmige spel van voorbijgaande mogelijkheden één ding als een paal boven water. Eén absolute zekerheid, een baken van rust. Wat een zaligheid is dat.

Een boekje werd me cadeau gedaan. 'Duizend wegen naar geven'  stond erop. Alleen al het lezen Over vrij geven Brengt lucht Met schenken lijkt te komen Een dikke paradox

Komende vrijdag gaat Taiwan naar de stembus. Onder meer provinciehoofden, burgemeesters, dorpschefs en stamoudsten (onder aboriginals) worden gekozen in wat vermoedelijk dicht in de buurt komt van onze gemeenteraadsverkiezingen.

Als kind was er van alles wonderlijk. Het schoolplein was enorm, patat van goud, en logeren bij oma een toverwereld op onvoorstelbare afstand. Met verzonnen vliegtuigen vloog ik eindeloos vijanden achterna over kledingravijnen, de prullenbak en macaroni-dorpen in m'n kamer. Onderaan de trap, ver buiten m'n belevingsveld, luisterden vader en moeder naar de in eigenaardige taal gehulde monologen.

“And though, in your winter you deny your spring Yet spring, reposing within you Smiles in her drowsiness and is not offended” (The Prophet; Ch. 28, The Farewell) Kahlil Gibran, eind 19 e eeuw geboren in het huidige Libanon, toverde in zijn korte leven met kwast en pen een wereld op papier waar vele mensen n a hem geweldig enthousiast van raakten.

Duwtjes in de rug komen soms uit onverwachte hoek. Twee jonge ouderlingen van de mormonengemeenschap namen gister plaats op onze bank. Een week of twee eerder liepen de missionarissen ons gedurende hun ronde door de wijk tegen het lijf toen we de auto uitlaadden. Iets te vaak in voor een babbel over de haalbaarheid van Utopia en de wonderlijke profetieën uit andere werelden gaf ik de jongens een uitnodiging en die bleek niet aan dovemansoren gericht.

Van de week loop ik door de Van Heeswijkstraat. ‘t Zal rond zessen geweest zijn, want het schemerde en het was druk met auto’s.  Een zwart stipje rent vlak voor me dwars de stoep over. Schielijk verleng ik m’n pas, knullig en maar nèt met succes. Maatje dubbelvier landt vlak achter de mier. Het beestje houdt halt, alsof het bij moet komen van de schrik. Blij dat het ongeluk is voorkomen kniel ik neer bij het wegpiraatje.  Z’n voorste paar handen is ineen gevouwen, zo zie ik met m’n hoofd vlak boven de tegels. “Heer, u bent groot” klinkt z’n typische insektenstemmetje. “Wat doe je?” fluister ik, want niet te veel wind veroorzaken willend.  “Ik dank de hemel”, zegt de mier, “want een groot stuk ruimteafval heeft mij zojuist maar net gemist.” “Ruimteafval? Ben je daar bang voor dan?” “Wie is er niet bang voor het einde, knul. Ik heb nog zoveel te doen." Z’n wijsvinger omhoog stekend: “Gelukkig heeft Hij mij gespaard.” Met een tikje aan z’n hoed knikt 'ie me geda...

“We veronderstellen vaak dat door alle moeilijkheden uit ons leven te verwijderen, ons doel eenvoudiger bereikt kan worden, maar in tegendeel, beste man, het is slechts temidden van de zorgen van de wereld dat we onze voornaamste doelen kunnen verwezenlijken.” (Uit: Oorlog en Vrede, Leo Tolstoy) Landschappen van het alledaagse, en vingerwijzingen naar de hemelpoort, meer zorgvuldig en briljant dan de romans van de grote Tolstoy, zijn mij niet bekend. Voor de liefhebber wat schilderachtige doorkijkjes in de belevingswerelden van zijn Levende karakters…

Van Dionysius Nog niet af Van Mefisto Nog niet verlost In tweestrijd Over eenheid In strijd Met vrijheid Verwikkeld Er daalt iets neer Schilderen uit een lege verfpot Het zij gezocht bij de opheffing Van dualiteit Van onderscheid In alle eerlijkheid In eenheid Een vloek op de lip En aai op vingertip Kolere wat fijn Gewoon mens…

De naam en het schrijven van de 13e eeuwse Perzische mysticus en poëet Jalal Ad-Din Rumi, kortweg Rumi, blijven maar weinig mensen met interesse in spiritualiteit onbekend. Onderstaand één van zijn gedichten, ‘The Guesthouse’ genaamd, vertaald door Coleman Barks. This being human is a guest house Every morning a new arrival

Het is de dag van de volle maan van de achtste Chinese kalendermaand en dat betekent groot feest elk jaar in China, Taiwan en Vietnam. 中秋 节 快 乐 ！ roept, sms’t en faceboekt iedereen naar elkaar. Oftewel: gelukkig midden-herfst festival! De viering, ook wel maanfestival genoemd, is geworteld in vele mythen en verhalen van weleer, en staat in het teken van dankbaarheid, bijeenzijn en

"The antidote to exhaustion is not rest The antidote to exhaustion is wholeheartedness" (David Steindl-Rast)

’t Is Samsara wat de klok slaat in Calcutta, met de nog levende doden op de stoepen in de wijken rond Howrak Bridge. In India ben je constant alert, en in dat opzicht brengt dit land het beste in je naar boven. Het is niet zozeer de angst voor diefstal of fysieke schade of gevaar, maar de continue dreiging om volledig te verdwijnen, te worden afgesloten van de functionele wereld. Om de hele show compleet te missen. En tegelijkertijd is er de alomvattende sfeer van

Op de dag dat ik Nederland acht jaar geleden de spreekwoordelijke rug toekeerde kwam er uit de bioscoop een scheutige portie inspiratie. “ Lucy ”, de film. In de Taiwanese spotlights vooral omdat het verhaal zich grotendeels afspeelt (en geschoten is) in de hoofdstad Taipei. Voor ons minstens zo interessant vanwege het / een thema: evolutie van bewustzijn. Wat beperkt onze invloed op en controle over ervaring en kennis? En wat als we 

“Men go forth to wonder at the heights of mountains, the huge waves of the sea, the broad flow of the ocean, the courses of the stars, and they pass by themselves without wondering.” Augustine (Confessions, book X, ch. 8)