De vrije man

Droef gestemd. Steeds meer geweld. Afgrijselijke pijn aangedaan aan mensen. In beeld gebracht door steeds meer mediakanalen. Dichter en dichterbij komt het. De middelen waarmee en de manier waarop mensen uitdrukking geven aan diep verstoorde visies en gevoelens, is afschuwelijk. Met trucks, bijlen, bommen en kapmessen worden we, en masse, uit elkaar gereten. Onmenselijk.

Vakantie voor velen.  Tijd om het allemaal even naast je neer te leggen.  Tot je idee over 'relaxen' aan toe.  Zomerse groeten! when you let go you make space for better feelings to enter you life

Het was een tijdje geleden. Meneer Chan. Benieuwd was ik naar z’n reactie. Kalm had hij geluisterd. Wat rimpels en een bril op z’n uitnodigende gelaat. Nu kwamen er woorden. Heel heldere woorden.

…is er veel niet. Vandaag is er geen sneeuwstorm. Boffen! Vandaag heb ik geen kiespijn. Heerlijk! Vandaag geen lekke band. Gelukkig!  Vandaag is de broodtrommel niet leeg. Super! Vandaag is er geen ruit gesneuveld. Magnifiek! Vandaag heb ik geen last van astma. Een zegen! Vandaag zitten we niet zonder planten of bomen. Da’s mooi! Vandaag hoef ik niet op zoek naar werk. Wat een weelde! Vandaag ben ik niet door een mug gestoken. Top! En ook niet door een bij. Nóg beter! Vandaag voel ik me niet bestolen. Wat een ontspanning! Vandaag staakt de zon niet. Bedankt! Vandaag kreeg ik geen slecht nieuws. Yes! Vandaag leef ik niet in een sloppenwijk, bordeel of concentratiekamp. Wat aangenaam!  Vandaag ben ik nul keer gevallen. Voelt goed!  Vandaag is er geen slangenplaag. Wauw!   Vandaag is niet morgen. Geweldig! Vandaag ben ik geen been of ouder kwijt. Fijn! Vandaag, om maar 'ns een dag te noemen, is heel zo gewoon niet.

 

Hsiang Wei is inmiddels vijf weken aan de studie in Kathmandu, en heeft er nog vijf voor de boeg. Halverwege onze zomerse scheiding dus. “Ja, zó kan ik m’n huwelijk óók goed houden…” gekscheerde papa, verwijzend naar de frequentie waarop Hsiang Wei en ik elk jaar wat (langere) tijd afzonderlijk van elkaar doorb rengen. Dat het zo niet nodig is heeft hij inmiddels ruimschoots aangetoond, waarvoor hulde. Wij moderne mensen hebben misschien wat meer verschillende stokken achter de deur nodig. 

Thich Nhat Hanh’s inspanningen voor geweldloosheid tijdens de oorlog in zijn land Vietnam bracht Martin Luther King ertoe hem voor te dragen voor de nobelprijs voor de vrede. Meer dan honderd boeken (waaronder veel voor kinderen) en poëziebundels schreef hij, vol inzichten en inspiratie uit zijn zen traditie. In zuid Frankrijk leeft de nu bijna 90 jarige, in z'n Plum Village, met iedereen die geïnteresseerd is in onderwijs op z’n pad naar mentale gezondheid. Vooral de Q&A sessies met kinderen tijdens de familiebijeenkomsten zijn prikkelend helder over angst, de ander, en zaken die ons allemaal aangaan. Een interessant voorbeeld van leren zien op een andere, misschien wel handiger, manier:

bewustzijn  is de invloed die de mogelijkheid tot realiteit maakt (bron onbekend)

Veel narigheid deze week ook weer opgevangen. We lijken maar beperkt zicht te hebben op de manier waarop onze ervaringen van de dag tot stand komen. Nauwelijks grip op de zaak. Tuurlijk, soms gaat het periodes best aardig. Maar het gevoel “aan de haren door de drukke/saaie/bedreigende dagen (kruis aan wat van toepassing is) te worden gesleept” lijkt weinigen vreemd. Waarom houdt het leven geen rekening met m’n wensen en doelen?

De lucht is diepblauw Als op een zomerdag Ze is zuiver De wolk is donkergrijs Als op een novemberdag Ze is vol beroering Ze schuift voor de diepblauwe lucht En mijn gemoed wordt koud Maar door concentratie op wat erachter ligt Hervind ik vrede (Jampa)

M’n baan is reuze. Zó fijn dat ik zelfs op vrije dagen wel eens naar kantoor ga. Vandaag bijvoorbeeld. Niet iedereen heeft het zo naar de zin op ’t werk helaas, blijkt ook wel eens uit gesprekjes zo links en rechts. Dat kan natuurlijk komen omdat je betrekking inhoudelijk nauwelijks aansluit op je diepst gewortelde interesses. Je nam de baan destijds aan met je hoofd, en zag daarbij je jongens/meisjesdroom over het… hoofd. Dat gaat een tijdje goed, maar langer ook niet. Hoewel niet iedereen precies (meer) aanvoelt waar zijn of haar passie ligt, is het de moeite waard om te proberen weer met die drive in lijn te komen.  Verandering van baan en omgeving kan zeker inspirerend zijn. Maar misschien is er meer.

En om die lijstjes dan weer kaars te krijgen Of dat meubel opnieuw in ‘t lood Grijp ik in plaats van naar de waterpas Terug op een oude meester Zuiver ver voorbij ’t fijnste instrument En ‘t speels gemak waarmee… Op de koop, vooruit, De grapjes Een prachtig liedje

De grond onder onze voeten is behoorlijk onstuimig de laatste weken. Om de haverklap schommelen er fotolijstjes aan de muur, klingelen er wat kopjes in de keukenkast, en zet ik een omgevallen boek of twee terug overeind op de plank.

Eén van de meest positieve, imponerende ervaringen die ons het afgelopen jaar ten deel vielen was het unaniem gulle, altruïstische antwoord van onze vrienden en familie op het persoonlijk leed van Tashi Tamang in de nasleep van de vernietigende aardbeving in Nepal. De negenduizend abrupt beëindigde levens, de berg aan ellende, gemis en verdriet was, en is nog altijd, gigantisch. Maar ze is bij lange na niet zo groot als de onmetelijke krachten van hoop, visie en affectie die loskomen, vroeg of laat, in de persoon die zich uitgedaagd ziet in z’n mens-zijn.

Als je het naar jezelf toe uit kunt leggen is het ok. Als dat niet lukt kan het helpen om jezelf te informeren over hoe de vork in de steel zit. Er is genoeg materiaal voorhanden tegenwoordig. Ik sta niet buiten dit systeem, ik ben er onlosmakelijk deel van. Eet eieren bijvoorbeeld. En dus vraag ik van mezelf om af en toe naar een video als deze te kijken. M'n gevoel, het liegt niet, diep door te laten dringen. Er over na te denken. M'n invloed niet buiten op straat te laten slingeren.  De wijzende vinger om te draaien.   En dan te kiezen. Elke handeling maakt het verschil. Zéker voor hen die niets te kiezen hebben.

Twee euro tol werd er geheven. Ergens tussen Taipei en thuis. Geen poortjes door; ik ontving de mededeling in een sms-je. Daarin werden niet meer dan m’n kentekennummer, plaats en datum van heffing, en het bedrag vermeld. En of ik de schuld binnen een week wilde voldoen. “Hoe?”, vroeg ik me af.

Er is een droom. De boel aan kant. Haar in de plooi. Een droom die nooit in duigen kan vallen. Of het nu rechtsaf gaat of links, recht op vervulling steven ik af. Het klopt als een bus, alles is er klaar. Alle buiken gevuld, de wateren schoon, het nieuws altijd fijn. Goed is er niet in vergelijk, niet als tegenstelling tot slecht. Goed is de aard.

We hebben gisteren onze nieuwe auto opgehaald uit Taipei. Die rit voert over de 'Suhua highway', die het noorden (economisch en politieke centrum) van het eiland verbindt met het dunbevolkte, agrarische achterland aan de oostkust van Taiwan. Grote delen van de 120 kilometer lange weg schuren langs steile kliffen hoog boven de stille oceaan, wat een ritje er zowel gevaarlijk als verbluffend spectaculair op maakt. Het werd een puike test voor zowel auto als inzittenden, die met vlag en wimpel is doorstaan.   Bird's-eye view van de kust tussen Hualien en Su'Ao.  Lang een onneembare horde, maar wàt een fraaie!

Is dit soms niet goed genoeg? Deze kleine stille kamer Vol tijd zonder bestemming Is ‘t soms niet goed genoeg?